Αγλαjazz

Βασικά, είχα σκοπό να πάμε οικογενειακώς στο Αγλαjazz festival. Σκέφτηκα ότι ένα χαλαρό festival θα ήταν ότι πρέπει να εμφανιστούμε κάπου οικογενειακά και να περάσουμε 1-2 ώρες μαζί εκτός σπιτιού. Αυτό δεν κατέστη δυνατό διότι:

-          Η mini me κοιμήθηκε πολύ πριν γίνει ώρα να πάμε

-          Η κουκλάρα ήταν σε καραντίνα μέσα στην τουαλέτα διότι έφαγε χαλασμένα ροδάκινα.

-          Ο Έτερος επέστρεψε από τη δουλειά πτώμα και κακόκκεφος και δεν είχε όρεξη.

Πήγα τελικά με κάτι φίλες. Πέρα από το συνηθισμένο crowd 18-28 χρονών που συχνάζει οπουδήποτε του πουν ότι υπάρχει event, υπήρχαν πολλές νεαρές οικογένειες, με παιδάκια που άκουγαν jazz, απολάμβαναν jazz και γενικά συμπεριφέρονταν πολύ πολιτισμένα. Σκέφτηκα ότι όταν ήμουν εγώ μέρος του crowd 18-28 χρονών, δεν βλέπαμε σχεδόν ποτέ νεαρές οικογένειες σε συναυλίες, events ή μέρη που συχνάζαμε. Δεν θυμάμαι, ας πούμε, να κάθομαι κάπου για καφέ ή ποτό και στο ίδιο μέρος να κυκλοφορούν παιδάκια/έγκυες/pushchairs κτλ.

Τι έγινε? Άλλαξαν οι συνήθειες των Κυπρίων? Οι οικογένειες κυκλοφορούν περισσότερο?

Η ΦΣ παρατήρησε ότι όλες αυτές οι νεαρές οικογένειες είναι actually άτομα της ηλικίας μας, και ουσιαστικά οι συνήθειες της «γενιάς» μας (αν μπορούμε να την πούμε έτσι) συνεχίζονται και μετά τη δημιουργία οικογένειας. Ή πολύ απλά συχνάζουμε σε μέρη για οικογενειάρχες και υπάρχουν δεκάδες άλλα μέρη για το νεαρό και αδέσμευτο crowd που δεν έχουμε ιδέα διότι μετά τις γέννες και την οικογένεια, έχουμε πάθει μια μίνι απώλεια μνήμης και αντίληψης.

Νομίζω δεν κυκλοφορούμε αρκετά ως οικογένεια. Κυκλοφορούμε όλοι μόνοι μας για διάφορους λόγους αλλά ποτέ όλοι μαζί. Εκτός αν είναι να πάμε σε γάμο, βάφτιση ή για μπάνιο στη θάλασσα (και αυτό κάποτε) που δεν μετρά. Ας πούμε, δεν θα πούμε ποτέ spontaneously «ας πάμε περίπατο να φάμε όλοι μαζί παγωτό», ή «ας πάμε απόψε κάπου να φάμε σουβλάκια».

Θα ήθελα να το κάνω αυτό? Να γίνω από αυτές τις οικογένειες που πάνε παντού μαζί, κάνουν τα πάντα μαζί (εκδρομές, περιπάτους, επισκέψεις, DIY στο σπίτι) σε σημείο που καταντά κουραστικό, δεν κάνουν ποτέ κάτι individually.

Δεν ξέρω.

Νομίζω ότι ενώ όλη η Κύπρος ζει την οικονομική κρίση, εμείς ζούμε μια άλλου είδους κρίση.

1.      Την κρίση της μέσης ηλικίας.

2.      Την κρίση του γάμου μας.

Ένα από τα δύο σίγουρα παίζει. Έχουμε περάσει και το ψυχολογικό φράγμα των 7 χρόνων φαγούρας. Το σημείο όπου αντιλαμβάνεσαι πλέον ότι δεν παντρεύτηκες τον superman αλλά ένα κανονικό άνθρωπο και ότι μερικά πράγματα (δυστυχώς) δεν θα αλλάξουν ποτέ. Αρχίζεις να αμφισβητείς αποφάσεις που έλαβες πριν χρόνια, διερωτάσαι πως θα ήταν η ζωή σου αν άλλαζες ορισμένα πράγματα, γενικά σε τρώνε τα ρούχα σου. Αυτό μου έλειπε.

(το Jazz festival by the way ήταν καλό, μόνο ο Πολωνός στο τέλος δεν μου άρεσε τόσο).