Υπαρξιακά

Η κουκλάρα έχει φτάσει σε εκείνη τη συγκεκριμένη ηλικία όπου αρχίζουν να την απασχολούν διάφορα υπαρξιακά ερωτήματα. Ξέρω ότι είναι θέμα ηλικίας, διότι η παιδοψυχολόγος που ήρθε και μας μίλησε στο σχολείο (oh yes, η δημόσια εκπαίδευση πλέον κάμνει και ποτούτα τα θεαματικά, φέρνει παιδοψυχολόγους να μιλήσουν στους γονείς και να τους λύσουν διάφορες απορίες που μπορεί αυτοί να έχουν π.χ. γιατί δεν κοιμάται τα βράδια, γιατί σκοτώνεται με την αδερφή της, πότε θα βρει δικό της διαμέρισμα και να φύγει από το σπίτι κ.α.) είπε ότι τα παιδάκια στην ηλικία αυτή για πρώτη φορά αρχίζουν να τα απασχολούν διάφορα θεωρητικά πράγματα. Τα συζητούν βέβαια μεταξύ τους, αλλά κάμποσοι στραβοί μαζί πώς να βρουν τη λύση? Eventually ρωτούν. 

Στην εποχή της απίστευτης πληροφόρησης που ζούμε, δεν μπορείς να αγνοήσεις εύκολα τις ερωτήσεις που σου κάνουν τα παιδάκια. Ούτε μπορείς να πεις μια μαλακία, όπως μας έλεγαν παλιά και καθάρισες. Καταλαβαίνουν αμέσως ότι προσπαθείς να τα αποφύγεις και γίνονται πιο πιεστικά. Πρέπει να δίνεις μια λογική απάντηση σε όλα. Και να μην φύρνεσαι που τα γέλια κάθε φορά.

Υπαρξιακό 1: (από πού έρχομαι?)

Όταν ήμουν έγκυος τη mini me, για να βάλω την κουκλάρα όσο καλύτερα μπορούσα στο νόημα, της αγόρασα 2 βιβλία για την κύηση και τη γέννα. Διαβάσαμε μαζί τις περιπέτειες του Ηρακλή Μπιμπερό, όπου εξηγεί τι έκανε 9 μήνες μέσα στην κοιλιά της μαμάς του και στο δεύτερο βιβλίο τι έκανε για να βγει από αυτήν. Η κουκλάρα έδειξε κάποιο ενδιαφέρον αλλά μην τρελαθούμε κιόλας. Τρία χρόνια αργότερα, η κουκλάρα πλέον διαβάζει μόνη της και ανακατώνοντας μια μέρα τη βιβλιοθήκη της, με ενημέρωσε ότι η σειρά του Ηρακλή Μπιμπερό έχει άλλο ένα βιβλίο το οποίο δεν έχουμε. Τη «Σύλληψη», μου λέει. «Δεν έχουμε τη «Σύλληψη». Γιατί δεν το έχουμε? Τι γράφει? Πως μπήκε στην κοιλιά της μαμάς του ο Ηρακλής? Έχω κενά!!

Επειδή στα βιβλία δεν λέω ποτέ όχι, πήγαμε μαζί στο βιβλιοπωλείο και αγοράσαμε το τρίτο βιβλίο της σειράς (βασικά είναι το πρώτο) που εξηγεί στα παιδάκια τη σύλληψη (όχι του ληστή, την άλλη). Έκατσα μαζί της και το διαβάσαμε. Και το ξαναδιαβάσαμε. Και το ξαναδιαβάσαμε. Το βιβλίο είναι αρκετά κυριολεκτικό θα έλεγα, δεν μιλά ούτε για πελαργούς, ούτε για ζουζούνια, όπως είπε η παιδοψυχολόγος, όταν μας ρωτά κάτι το παιδάκι, πρέπει να απαντούμε με απλά λόγια αλλά να λέμε την αλήθεια. Έτσι και το βιβλίο εξιστορεί πως γνωρίστηκαν οι γονείς του Ηρακλή (σε μια τράπεζα –μουαχαχαχα-), μετά η μαμά του Ηρακλή κάλεσε τον μπαμπά του για φαγητό, μετά το φαγητό είχε γλυκό, μετά ο μπαμπάς της χάιδεψε τα μαλλιά και τη φίλησε στα χέρια (ντάξει, είπαμε να λέμε την αλήθεια αλλά ας μάθει τις λεπτομέρειες παρακάτω στην πορεία. Από το Cosmopolitan ας πούμε), και μετά κάνει ένα basic μάθημα ανατομίας στα παιδάκια με πουλάκια και φωλιές και σπόρους και έτσι μπήκε στην κοιλιά της μαμάς του ο Ηρακλής. Η κουκλάρα το διάβασε 5-6 φορές αλλά αμφιβάλλω αν κατάλαβε τίποτε. Σταμάτησε όμως να με ρωτά και ίσως αυτός ήταν και ο στόχος του βιβλίου. Να δίνει μια πειστική απάντηση στο υπαρξιακό του παιδιού. Ως παρακάτω.

Υπαρξιακό 2: (θα πεθάνω?)   

10 λεπτά πριν να πέσει για ύπνο, η κουκλάρα συνήθως παθαίνει ακατάσχετη γλωσσοδιάρροια. Ένα βράδυ αρνείται να κοιμηθεί. «Γιατί?» «Διότι μπορεί να πεθάνω. Δεν θέλω να πεθάνω», μου απαντά πολύ φυσικά. Προσπαθώ να την καθησυχάσω. Της απαντώ ότι κάποτε θα συμβεί αυτό αλλά πριν συμβεί έχει πολλά πολλά πράγματα να κάνει, όπως να μεγαλώσει, να τελειώσει το σχολείο και το πανεπιστήμιο, να βρει κάτι που της αρέσει να κάνει, αν θέλει να κάνει οικογένεια, να πάει πολλές διακοπές, να δει πολλά πολλά έργα στο σινεμά, να φάει άπειρα παγωτά κτλ. Είδες πόσα πράγματα πρέπει πρώτα να κάνεις? Θα είσαι απασχολημένη τουλάχιστον για τα επόμενα 80 χρόνια (η κουκλάρα δεν ξέρει να μετρά πέρα από το 50, επομένως οτιδήποτε πάνω από 50 για αυτήν είναι αιωνιότητα). «Θα είσαι και εσύ μαζί μου?» «Νομίζω μετά από 80 χρόνια δεν θα θέλεις να είμαι μαζί σου. Δεν θα χρειάζεται να είμαι μαζί σου.» (μαλακία απάντηση. Ξεκινά ακατάσχετο μοιρολόι του στυλ –θα με αφήσεις, θα μείνω μόνη μουουου, δεν θέλω να πεθάνωωωω-). Ναι, βασικά μπορεί και να παίζει ότι απλώς δεν θέλει να κοιμηθεί και μου κάνει show.        

Υπαρξιακό 3: (ποιο είναι το ταλέντο μου?)

Σε μια άσχετη πάλι στιγμή (αυτά συνήθως πετάγονται στο άσχετο, δεν σε προετοιμάζει ποτέ) με ρωτά τι σημαίνει «ταλέντο». Προσπαθώ πάλι να της εξηγήσω ότι ταλέντο είναι κάτι που κάνεις καλά χωρίς να χρειάζεται να προσπαθείς ιδιαίτερα. Δεν σε μαθαίνει κανένας, είναι κάτι που κάνεις από μόνος σου καλά. «Εσένα ποιο είναι το ταλέντο σου», ρωτά.

Δεν έχω ιδέα….

«Εμένα ποιο είναι το ταλέντο μου?» Της εξηγώ ότι έχει πολλά χρόνια μπροστά της να ανακαλύψει σε τι είναι καλή. Μπορεί να είναι οτιδήποτε, κάτι που δεν φαντάζεται. Η κουκλάρα δηλώνει ότι θέλει το ταλέντο της να είναι η ζωγραφική. Ήδη ξέρει ένα συμμαθητή της που έχει ένα τέτοιο ταλέντο (όντως, το παιδάκι είναι 5 χρονών και ζωγραφίζει σαν 10χρονο. Άκουσα και τη δασκάλα που παρότρυνε τους γονείς του να τον γράψουν σε μαθήματα διότι είναι ιδιαίτερα καλός. Το άκουσε και η κουκλάρα.) Τις επόμενες μέρες ζωγραφίζει με μανία σε όλες τις επιφάνειες και τέλος πείθεται ότι δεν είναι αυτό το ταλέντο της. Μετά σκαρφαλώνει όπου φτάσει και για 1-2 μέρες νομίζει ότι είναι master του κουγκ φου. Κάνει χειροτεχνίες, κυνηγά τη γάτα, προσπαθεί να σκουπίσει, κάνει puzzle, γενικά δοκιμάζει ότι της αρέσει με την ελπίδα να είναι το ταλέντο της. Στο τέλος βαριέται και αποφασίζει να περιμένει να μεγαλώσει λίγο μέχρι να το ανακαλύψει. Μέχρι το Σεπτέμβριο ας πούμε.

Ή μέχρι το επόμενο υπαρξιακό της.