Η ιστορία θα μας κρίνει

Θα μου πεις τώρα, τι κάθεσαι και τα θυμάσαι όλα αυτά. Όταν έχει έρθει το τέλος του κόσμου (as you know it) θυμάσαι πολλά πράγματα. Και κάνεις διάφορους συνειρμούς:

Θυμάστε τότε στο μακρινό 2003 που μας έλεγαν για το κόστος της λύσης, και μας υπερτόνιζαν ότι είναι απαράδεκτο να πληρώσουμε εμείς το κόστος αναπροσαρμογής των κούλλουφων κατεχομένων στον super modern γουαου standard of living μας, και ορίστε το παράδειγμα της Δυτικής Γερμανίας που πλήρωνε 20 χρόνια την Ανατολική Γερμανία να σταθεί στα πόδια της και δεν μας συμφέρει οικονομικά να δεχτούμε εκείνη τη λύση εμείς που τρέχουν οι καταθέσεις από τα παντζάκια μας και άλλα εμπριμέ?

Τα θυμάστε?

Και μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση με άλυτο το πρόβλημα. Και κρατήσαμε και το οικονομικό μοντέλο μας. Σώσαμε την Κυπριακή Δημοκρατία που είναι τέλεια και πετυχημένη και πλούσια. Και τα ξένα κεφάλαια άρχισαν να ρέουν άφθονα, περισσότερα από άλλες εποχές. Περισσότερα από την εποχή των Λιβανέζων και των Σέρβων και των αράπηδων. Και δώστου επέκταση στην επέκταση, πορτοκαλί λογαριασμός, και πράσινος λογαριασμός και μπλε, και κάρτα για ταξίδια, κάρτα για ψώνια, κάρτα για τη γυναίκα, κάρτα για να χέσεις, δάνειο για διακοπές, δάνειο για τα μπουζούκια, στεγαστικό δάνειο (να μην αγοράσουμε διαμέρισμα στην Αθήνα και σπίτι στον Πρωταρά και 2-3 διαμερίσματα έτσι νάχουμε?)

Η ιστορία, λένε, θα μας κρίνει.

Έχουν περάσει 10 χρόνια. Που ήμασταν τότε, που είμαστε τώρα.

Άφησε και πλεόνασμα στα δημόσια οικονομικά, λένε, ο μακαρίτης. Μπράβο του. Εκεί που είναι, να το χαίρεται.

 

(Δέχομαι ότι και εγώ μια υπόθεση κάνω. Ότι αν λυνόταν το κυπριακό όταν μπήκαμε στο EU, τα κεφάλαια που ήρθαν θα χρησιμοποιούνταν για ανοικοδόμηση των κατεχομένων και όχι επέκταση τραπεζών και δάνεια για μαλακίες, άρα οι τιμές των ακινήτων μπορεί να μην έκαναν ποτέ τη φούσκα που έκαναν. Μπορεί και όχι. Η ιστορία δεν μπορεί να το κρίνει αυτό διότι αυτή η πιθανότητα δεν υλοποιήθηκε ποτέ.)