Μαζοχισμός για όλη την οικογένεια: το νηπιαγωγείο

«Horse breaking, sometimes called starting or gentling, refers to the process used by humans to get horses to let themselves be ridden or harnessed. Before such a learning process is accomplished, a horse will normally reject attempts to ride it. Once a horse has accepted basic handling by humans, additional forms of horse training can be used to teach the horse any number of specialized skills.»

Είχα ακούσει ότι τις πρώτες μέρες σε νέο σχολείο, τα παιδάκια δικαιολογημένα νιώθουν... άβολα ας το πούμε, νιώθουν μια άλφα... ανασφάλεια ας την πούμε, βασικά κλαίνε και θέλουν τη μάνα τους. Όλοι με διαβεβαίωσαν ότι είναι θέμα χρόνου (ΛΙΓΟΥ χρόνου να τονίσω) να συνηθίσουν και να επιστρέψουν πίσω στο χαζοχαρούμενο και κεφάτο εαυτό τους.

Έβαλα 2 μέρες άδεια (τόσο υπολόγισα ότι θα χρειαστεί) για να συνηθίσει η κουκλάρα στο νέο σχολείο και ήμουν χαλαρή. Εξάλλου (σκέφτηκα πολύ λογικά), η κουκλάρα έχει μεγαλώσει με άλλα παιδάκια και όχι απομονωμένη όπως τα παιδάκια του Michael Jackson, και δεν είναι 24 ώρες το εικοσιτετράωρο κολλημένη πάνω μου. Άρα cool, δεν είναι ότι θα πάθει και σοκ. Σκέφτηκα.

Μέρες πριν, ξεκινήσαμε το οικογενειακό brainwashing. Τι ωραία που η κουκλάρα θα πάει σχολείο (να μάθει να βρίζει και να καπνίζει πίσω από τις τουαλέτες), τι ωραία που η κουκλάρα θα κάνει νέους φίλους (μιξωμένα παιδάκια που δέρνουν και τσιρίζουν, καλές παρέες). Προσωπικά, όταν τέλειωσα 20 χρόνια εκπαίδευσης (από το νηπιαγωγείο μέχρι το τέλος του μεταπτυχιακού) έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου και πολύ το χάρηκα που δεν θα ξαναπερνούσα άλλο ένα Ιούνιο να κάνω revision για εξετάσεις. So long suckers και δεν θα σας γράφω. 10 χρόνια αργότερα, είμαι έξω από το νηπιαγωγείο και ξεκινώ ξανά μάνα εκπαίδευση της Ρίτας (της κουκλάρας εννοώ). Έτσι είναι η εκπαίδευση. Σε κάνει να επιστρέφεις στον τόπο του εγκλήματος.

Πρώτης τάξεως υλικό για μυθιστόρημα του Κουέλλου. Based on real life, που γράφουν τα έργα όταν θέλουν να μας πουν ότι δεν θα έχουν happy ending.

Μπήκα μέσα, μου έδειξαν μια πόρτα στο βάθος που ήταν η τάξη της κουκλάρας και προχώρησα με βήμα χαρωπό. Με το που άνοιξα την πόρτα, πανικός!

Μέτρησα χονδρικά δέκα παιδάκια σε διάφορες πόζες κλάματος και σπαραγμού. Παιδάκια να κάθονται σε καρεκλίτσες και να κλαίνε. Παιδάκια να κάθονται πάνω σε παιγνίδια και να κλαίνε. Παιδάκια να τα κρατάνε οι νηπιαγωγοί (νομίζω είδα τρεις αλλά μέσα στον πανικό ήταν δύσκολο να διακρίνω) και να κλαίνε. Παιδάκια να περιφέρονται και να κλαίνε. Κλάμα ο λαός. Η κουκλάρα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν έκλαιγε αλλά με τόσα καλά παραδείγματα γύρω της, ήταν δύσκολο να αντισταθεί στον πειρασμό. Θεώρησε ότι το κλάμα είναι μέρος του σχολείου και αποφάσισε να λάβει μέρος δυναμικά.

Η νηπιαγωγός ήρθε, πήρε την κουκλάρα και μου είπε να φύγω αμέσως και να επιστρέψω σε μισή ώρα. Βλακωδώς ρώτησα τι θα γίνει σε μισή ώρα (introduction seminar ή κάτι?) Να συστηθούμε, να παίξουμε (τα παιγνιδάκια στην τάξη φαίνονταν και γαμώ), να μιλήσουμε για τις φιλοδοξίες και τα όνειρα που έχουμε για τα παιδάκια μας? Όχι, η πρώτη μέρα απλώς διαρκεί μόνο μισή ώρα (να μην τα σοκάρουμε τα καημένα). Σταδιακά μεγαλώνουν το διάστημα που μένει το παιδάκι και στη 1 εβδομάδα πλέον μένει 1 ολόκληρη κανονική μέρα και κάνει πρόγραμμα (τραγουδά και κλαίει ταυτόχρονα. Όπως την Άννα Βίσση).

1 εβδομάδα????

Σοβαρολογεί?

Ναι, σοβαρολογεί και με έδιωξε από την τάξη.

(γαμώτο, έτσι που πάω δεν θα μου μείνει καθόλου άδεια και έχουμε μόνο Σεπτέμβριο)

Βγήκα έξω στο δρόμο, βρήκα μια παρέα συγχυσμένους γονείς όπως και μένα, συστηθήκαμε, κάναμε τσιγάρο, we bonded for half an hour και μετά ξαναμπήκαμε μέσα να παραλάβουμε τις Ρίτες.