Δάλι (call me Dallas) (4)

Η ιστορία με το Raami

Μια φορά και ένα καιρό, στη χώρα του μουσώνων την Ινδία, ζούσε μια νεαρή, όμορφη κοπέλα που την έλεγαν Ashima. Έμενε στο χωριό Ayemenem με τους γονείς της και τον μεγαλύτερο της αδερφό. Ο πατέρας της ήταν γυαλλοπούλης (κάτι σαν Super Home Center στο πιο μικρό του) με κατάστημα στο κέντρο του χωριού, και η μάμμα της βοηθούσε τον παπά της στο κατάστημα. Η Ashima, τα βράδια της τα εργένικα, τραγούδια έλεγε Αρμένικα και έπλενε τα μακριά, εβένινα μαλλιά της στον ποτάμι περιμένοντας τον Raami.

Ο Raami ήταν βεβαίως το αίσθημα της, γιος οδηγού rickshaw, μέλος της κατώτερης κάστας Ινδών, των Dalits (γνωστοί και ως untouchables) και δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Ο Raami, εφευρετικός εκ φύσεως, ήταν καλός με τα χέρια του και τις μηχανές. Εργαζόταν στο local εργοστάσιο βαφής υφασμάτων ως επισκευαστής των μηχανημάτων. Ήξερε την Ashima από μικρός και όνειρο του ήταν να την παντρευτεί, κάτι πολύ δύσκολο διότι η Ashima ανήκει στη κάστα των εμπόρων, τους Vaishyas και όπως μας διδάσκουν όλα τα έργα Bollywood, αυτό δεν γίνεται αν πρώτα δεν περάσουν 3 ώρες με συντονισμένο χορό και ξεχειλωτικό τραγούδι.

Ο Raami και η Ashima έπρεπε να αρκεστούν στις μεταμεσονύχτιες συναντήσεις τους στο ποτάμι, κάτω από το φως των αστεριών, πίσω από τους καλαμιώνες, δίπλα από τα δέντρα, τρίτη πόρτα αριστερά, ευθεία μέχρι να βρεις παράθυρο. Η νύχτα μύριζε spices και ιδρώτα (αν ζήσεις την υγρασία της Ινδίας, η Κύπρος μετά θα σου φανεί παράδεισος. Κάτι κουνούπια να! Με χημικά τσιμπήματα.) Ο Raami της απάγγελε ποιήματα του Tagore και του Naidu, ενώ η Ashima ξετύλιγε το turban του για να χτενίσει τα μαλλιά του. Η Ashima του τραγουδούσε παραδοσιακά τραγούδια ενώ της ξετύλιγε αργά αργά το sari της (μιλούμε για πολύ ύφασμα, να ποσκολιέσαι με τις ώρες).

Πριν χωρίσουν κάθε βράδυ έδιναν υπόσχεση να βρεθούν την επομένη. «Αύριο?» έλεγε ο Raami. «Αύριο», απαντούσε η Ashima.

(αυτό να διαβάζεται με ύφος, για maximum effect)

Όπως συμβαίνει πάντοτε, κάποιος τους βλέπει, τους καρφώνει και ακολουθεί πανικός.

Ο Raami ξυλοκοπήθηκε άγρια του από τους συγχωριανούς του και αναγκάστηκε να φύγει προσωρινά από το χωριό. Η Ashima κλειδώθηκε στο σπίτι και κινήθηκε αμέσως διαδικασία να βρεθεί κατάλληλος γαμπρός. Στην αποκάλυψη ότι η Ashima δεν είναι παρθένα (ξέρεις πόσο ερωτική είναι η ποίηση του Naidu?) και οι γονείς της δεν έχουν αρκετά χρήματα να εξαγοράσουν τον οποιοδήποτε prospective γαμπρό διότι ο αδερφός της τα έφαγε όλα σε στοιχήματα και μαλακίες, ο πατέρας της έπαθε μια περιποιημένη καρδιακή προσβολή και έμεινε στον τόπο. Ορφανή από πατέρα και με το γυαλλοπούλικο του παπά της κλειστό, η μάνα της αποφάσισε πολύ δημοκρατικά ότι για όλα φταίει η Ashima και πρέπει αυτή να κανονίσει να βρει τρόπο να συντηρήσει την οικογένεια.

Έτσι η Ashima έφυγε πακέτο να γίνει οικιακή βοηθός πρώτα στη Σαουδική Αραβία και μετά στην Κύπρο. Πριν φύγει, κατάφερε να βρεθεί μια τελευταία φορά με το Raami ο οποίος της υποσχέθηκε ότι όπου και να είναι θα ψάξει να τη βρει.

Και έτσι η Ashima κάθεται και αγναντεύει τις άγονες εκτάσεις χωματσιάς του Δαλιού από το παράθυρο της σπιταρώνας και ονειρεύεται το Raami, το χωριό της και το ποτάμι που φιλοξένησε τις νυχτερινές τους συνευρέσεις.

Η Δάφνη – Μαρία της δηλώνει ότι όταν μεγαλώσει θα μετακομίσει μαζί της στην Ινδία και θα γίνει πρώτη κουμέρα της. Η Ashima δεν ξέρει τι είναι η «πρώτη κουμέρα» αλλά δεν πειράζει.

(συνεχίζεται)

ΥΓ: Αν σας θύμισε λίγο από το "The God of small Things", έχετε απόλυτο δίκιο :)