παρένθεση

Έλεγα να γράψω για την απόφαση του ελληνικού δικαστηρίου στην υπόθεση του Αυγουστίνου και άλλα επαναστατικά, αλλά σήμερα καθώς ερχόμουν στη δουλειά είδα την εξής σκηνή:

Πηγμένο μέσα στην κίνηση μπροστά μου ένα Morris Minor προπολεμικό (γαλαζιούδι). Να το οδηγεί ένα απολίθωμα γένους θηλυκού. Ανοικτό το παράθυρο μέχρι κάτω και το συμπαθητικό απολίθωμα να καπνίζει (με το χέρι ελαφρώς έξω από το παράθυρο για να μην ντουμανιάσει μέσα την καμπίνα επιβατών). Σιγά σιγά σημειωτόν φτάνουμε σε κάτι φώτα τροχαίας στα οποία είμαστε στη λωρίδα που πρέπει να στρίψουμε αριστερά.

Έρχεται η σειρά του Morris Minor να στρίψει, αργά αργά και σταθερά το απολίθωμα προσπαθεί να μπαλανσάρει το τσιγάρο και ταυτόχρονα να στρίψει το τιμόνι και να αλλάξει ταχύτητα (και όπως γνωρίζουμε τα Morris Minor λόγω ηλικίας δεν έχουν υδραυλικό τιμόνι, το δε gearbox τους είναι σαν να οδηγείς land rover του στρατού).

Ως εκ τούτου κάνει μια ώρα να στρίψει και μας έχει σπάσει τα νεύρα.

Και εκεί που έχω εκνευριστεί και ετοιμάζομαι να κάνω μανούβρα να την προσπεράσω, η θεά κόβει και άλλο ταχύτητα, στρέφει το βλέμμα αριστερά όπου έχει μια εκκλησία, αλλάζει χέρι το τσιγάρο για να ελευθερωθεί το δεξί της, και κάνει ευλαβικά το σταυρό της. (περνάμε έξω από εκκλησία, ακατάχνωτα)

Και συνεχίζει ακάθεκτη.

Και εμένα όλη αυτή η σκηνή μου έχει φτιάξει τη μέρα, ξεκίνησε με χαμόγελο και χαρά, γι’ αυτό νομίζω είναι ώρα να βάλω τη συνέχεια του Δαλιού…