Με την ευκαιρία της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου

Πούλλε μου πολυαγαπημένε,

Τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου την αγνοούσα μέχρι που πήγα στο γυμνάσιο και ανακάλυψα ότι είναι μια μέρα που αν δεν λάβεις έστω και μια κόκκινη καρτούλα με καρδίες, ή ένα λουλούδι ή ένα χνουδωτό κατιτίς είσαι μια αποτυχία και μισή και ο περίγελος της τάξης. Φαντάζεσαι λοιπόν το άγχος μου κάθε χρόνο να λάβω και εγώ κάτι για να νιώσω κοινωνική καταξίωση. Μια χρονιά δε που έπαιξε καλή φάση και έλαβα μια κάρτα μισό μέτρο (σε εμβαδόν) έγινα μεν ρεζίλι αλλά τουλάχιστον έγινα ρεζίλι για όλους τους σωστούς λόγους.

Τώρα υπάρχεις εσύ στην ζωή μου και δεν χρειάζεται να ξημερώσει η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου για να ανταλλάξουμε δώρα. Έχουμε όλη την ημέρα να το ξεχάσουμε, να το θυμηθούμε αργότερα, να αγχωθούμε και τέλος να πάρουμε κάτι τελευταία στιγμή, όπως κάνουμε κάθε χρόνο. Εννοείται ότι η γιορτή αυτή είναι ένα καταναλωτικό τρικ και μπλα μπλα μια ξενόφερτη συνήθεια και μπλα μπλα δεν χρειαζόμαστε αυτή τη γιορτή για να εκφράσουμε την αγάπη μας μπλα μπλα αλλά τόλμα να μην την θυμηθείς και σε κανονίζω αγάπη μου.

Θα ήταν μια καλή ιδέα να μοιραστούμε ένα δείπνο μαζί. Ήδη μοιραζόμαστε ένα σπίτι, ένα δάνειο, μια υποθήκη, κάτι πιστωτικές κάρτες, ένα μωρό και 5 άλμπουμ με φωτογραφίες. Θα μοιραζόμασταν και το αυτοκίνητο αλλά πανικοβάλλεσαι με την ιδέα να οδηγώ το αυτοκίνητο σου οπότε θα βρούμε κάτι άλλο να μοιραστούμε.

Το Cosmopolitan λέει ότι 67% των αντρών φαντασιώνονται να βρουν τη γυναίκα/γκόμενα τους στο σπίτι να τους περιμένει φορώντας ζαρτιέρες. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει για τους άντρες, πάντως αγάπη μου να σε πληροφορήσω ότι το 2008 οι μόνες γυναίκες που φορούν ζαρτιέρες στο άσχετο είναι οι φοιτήτριες που δεν είδαν ζαρτιέρα στη ζωή τους και τους προκαλεί δέος και περιέργεια. Μετά το ξεπερνούν και αυτές. Άσε που μετά τη γέννα, οποιοδήποτε άρθρο τιτλοφορείται «Κάνε του κούτσου κούτσου για να σου κάτσει» μου προκαλεί νευρικό γέλιο. Το γέλιο του serial killer, για την ακρίβεια.

Ευτυχώς ουδέποτε περάσαμε kinky φάση να φορούμε ο ένας τα ρούχα του άλλου (σε στυλ «το πουκάμισο το θαλασσί, μια φορούσα εγώ και μια εσύ») άρα δεν κινδυνεύω να έρθω σπίτι και να σε βρω να φοράς ας πούμε το νυχτικό μου ή να αγωνίζεσαι να φορέσεις τα αγαπημένα μου ψηλοτάκουνα.

Θα μπορούσα να καλύψω το πάτωμα του σπιτιού με ροδοπέταλα και να ανάψω αρωματικά κεριά αλλά όπως ξέρεις, η κουκλάρα άρχισε προσφάτως να τραβάει τα πάντα στο πέρασμα της και τα ροδοπέταλα θα καταλήξουν μέσα στο στόμα της, τα δε κεριά μάλλον θα ισοπεδωθούν με κίνδυνο να πάρουμε φωτιά και τι θα εξηγούμε μετά στην ασφαλιστική εταιρεία? «Συγνώμη για το ολοκαύτωμα αλλά θέλαμε να κάνουμε ατμόσφαιρα»?? Θα έχουμε και το επιπλέον άγχος να βρούμε νέο σπίτι να στεγάσουμε τον έρωτα μας.

Τώρα που είπα «έρωτας», νιώθω ότι το κλισέ «ζούμε τον έρωτα μας κάθε μέρα» είναι αληθινό και γράφτηκε για μας (είναι επίσης και η νούμερο 1 δικαιολογία για να αποφύγεις να κάνεις οτιδήποτε). Εγώ ας πούμε ζω τον έρωτα μας καθημερινά όταν πλένω πιάτα, απλώνω ρούχα, σιδερώνω, συγυρίζω, και κουβαλώ τα ψώνια από το supermarket. Διότι ο έρωτας περνά μέσα από το στομάχι. Και μετά μέσα από το πλυντήριο ρούχων και την απλώστρα και το σίδερο όταν έχεις τατσώσει τα ρούχα σου στο δρόμο για το στομάχι.

Πάντως σου εύχομαι ευτυχισμένη μέρα Αγίου Βαλεντίνου, όπως ευτυχισμένη ελπίζω να είναι και η επόμενη μέρα που αν και αμαρκέ, μέρα είναι και αυτή.



ΥΓ: Επιδή «ζούσα τον έρωτα μας» δεν πρόλαβα να μαγειρέψω κάτι για το μεσημέρι, γι’ αυτό φέρε φαί από την ψησταριά.