Κάτι μου θυμίζεις

Η γιαγιά Μαγκάιβερ τελευταία άρχισε να ξεχνά. Δεν είναι ότι δεν μας αναγνωρίζει ή ότι ξαφνικά άρχισε να συζητά με τον παππού Μαγκάιβερ που μας άφησε χρόνους πριν 15 χρόνια. Απλώς ξεχνά μικρολεπτομέρειες. Σου λέει το ίδιο πράγμα 5 φορές. Ξεχνά τι δουλειά ξεκίνησε να κάνει. Ξεχνά τι έφαγε το μεσημέρι. Προχτές ξέχασε που έβαλε τη ζάχαρη και πήγε και αγόρασε άλλη (έχει ένα ερμαράκι της κουζίνας γεμάτο ζάχαρη. Είναι πάντως μυστήριο ότι πάντοτε ξεχνά αν αγόρασε ζάχαρη. Με κανένα άλλο υλικό δεν το παθαίνει αυτό.)

Σε γενικές γραμμές, είναι λίγο ντεφορμέ.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ βέβαια δεν θα παρακαθίσει εξετάσεις πανεπιστημίου, ούτε χρειάζεται να θυμάται τις πρωτεύουσες της Ευρώπης και τις ψηλότερες οροσειρές του κόσμου, αλλά καλού κακού είπαμε να συμβουλευτούμε γιατρό. Ο παθολόγος της μας πρότεινε να πάμε να δούμε νευρολόγο, που είναι υποτίθεται πιο «ειδικός» στα θέματα μνήμης.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ ήταν αρνητική.

«Ορίστε! Γέρασα και άλλο που δεν θέλετε να με τραβολογάτε στους γιατρούς. Εγώ ΔΕΝ πάω σε γιατρό για τους τρελούς.»
«Και πολύ καλά κάνεις. Δεν θα πάς σε ψυχίατρο αλλά σε νευρολόγο. Υπάρχει διαφορά.»

Το επόμενο στάδιο είναι να αρχίσει να μας κατηγορεί ότι προσπαθούμε να της φάμε την προίκα. Μετά θα πάει να αγοράσει άλλο ένα πακέτο ζάχαρη και όταν της δείξουμε ότι έχει ήδη ένα ερμαράκι γεμάτο μέχρι επάνω, θα μας δικαιολογηθεί ότι θέλει να έχει στοκ σε περίπτωση ανάγκης.

Να έχουμε, ας πούμε, κατοχή και αυτή να βάλει μπρος να ψήσει 17 κέικ και 4 βαζάκια γλυκό του κουταλιού. Για τέτοια ποσότητα ζάχαρης λέμε.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ εξακολουθούσε να είναι αρνητική και καχύποπτη.

«Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, μια απλή εξέταση θα σου κάνει ο γιατρός. Το πολύ πολύ να σου δώσει καμιά βιταμίνη να τονωθείς, μην ξεχάσεις κάνα μάτι αναμμένο σαν μαγειρεύεις και έχουμε ιστορίες.»

Τελικά πήγε.

Και ο γιατρός μας είπε ότι είναι μια χαρά, η αφηρημάδα είναι της ηλικίας, και μας έδωσε βιταμίνες να τονωθεί λίγο το μνημονικό της.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ ξεθάρρεψε και άρχισε τις πλάκες.

Πάω να την πάρω στο σπίτι της ένα απόγευμα, και καθώς σταματώ έξω από την πόρτα της γυρίζει και με σοβαρό ύφος μου λέει: «Μα που με έφερες? Δεν είναι αυτό το σπίτι μου. Δεν αναγνωρίζω το δρόμο.» Τη βλέπω με έκπληκτο ύφος ένα στάδιο πριν το έμφραγμα (γιαγιά σε χάνω) και αυτή μου λέει: «Χαχα, ένα αστείο έκανα!»

Ή την άλλη φορά που τρώγαμε όλοι μαζί στο τραπέζι και γυρίζει προς τη μαμά Δρακούνα (την κόρη της) και ρωτά με κάθε φυσικότητα «μα ποια είναι η κυρία με τις ανταύγειες στο τραπέζι? Δεν μας συστήσατε», στο οποίο στάθηκε το φαί στη μαμά Δρακούνα (μάνα σε χάνω) και τρέχαμε να της φέρουμε νερό. Η γιαγιά Μαγκάιβερ και πάλι αστειευόταν.

Πήγε να μου κάνει και την πάπια με την κουκλάρα (δικό σου είναι? Που το βρήκες?) αλλά είδε ότι δεν την συμφέρει (άμα δεν αναγνωρίζεις την δισέγγονη σου δεν θα σου την φέρνω να την δεις) και σοβάρεψε.

Ζάχαρη πάντως δεν αγοράζει… μέχρι την επόμενη περίοδο κατοχής.