Ela kentro, eisai xipnia?

Η δεύτερη φορά είναι σαφώς πιο χαλαρή από την πρώτη. Εξάλλου, το είπαν οι Τρύπες: Πονάει πάντα η πρώτη φορά.

Τη δεύτερη φορά ξέρεις ήδη να κάνεις τα πάντα, απλώς τελειοποιείς τις επιδόσεις σου. Για παράδειγμα, πετυχαίνεις αλλαγή πάνας σε κάτω από 3 λεπτά (με νερό και βαμβάκι, όχι την εύκολη λύση του μωρομάντιλου), ή να θηλάζεις και ταυτόχρονα να κάνεις και κάτι άλλο π.χ. να τσεκάρεις το email σου, να διαβάζεις περιοδικό, να βγάζεις φρύδια (ναι γίνεται). Η δε ανάρρωση είναι σαφώς πιο γρήγορη και ανώνυδη. Είτε επειδή αναισθητοποιήθηκες, είτε επειδή έχεις καλύτερη δουλειά να κάνεις, in any case δεν έχεις χρόνο να παίζεις το ρόλο της ανήμπορης λεχώνας. 

Στις 3 το πρωί που είσαι ξύπνια και θηλάζεις, δεν σε πιάνει η μαύρη κατάθλιψη, ή τάσεις φυγής, ή ορμονικά/ υπαρξιακά προβλήματα του τύπου «ποια είμαι, που πάω, αυτό ήθελα άραγε από τη ζωή μου?». Σκέφτεσαι ότι πολύ πιθανόν και οι άλλες φίλες σου να είναι ξύπνιες και να θηλάζουν την ίδια ώρα με σένα (it’s THE thing to do στην κατάσταση μας). Γράφεις μήνυμα στο κινητό και το στέλλεις σε πολλούς παραλήπτες. Sure enough, 2 φορές στις 5 κάποια ξενυχτισμένη μάνα θα σου απαντήσει (συνήθως η ΦΣ):

«Ela kentro. Thilazo. Is anybody out there?»

…..

«Παρούσα! Τι κερδίζω?»

«Ena muffin me frouta tou dasous»

«Ακόμα να αλλάξεις τα αγγλικά φοντς που το κινητό σου?»

«Den ta igkosa akoma. Eides popse to Nisi?»

«Nαι»

«Ti egine?»

«Η πουτάνα κόρη έκλασε τον γιο της Τζομπανάκη για τον άλλον τον πλούσιο»

«Gmt, pale na to girefko pou ta greek movies»

Και επειδή είχα μια αρχαιολογία για κινητό, αναβαθμίστηκα και πήρα καινούργιο, με Wifi για να μπαίνω κατευθείαν στο ίντερνετ και να μην κουβαλώ παντού το laptop. Προσπαθώντας λοιπόν να μεταφέρω όλα όσα μάζεψα μέσα στο παλιό κινητό, βρήκα την ακόλουθη συζήτηση με sms, η οποία έγινε τη νύχτα που γέννησα, μεταξύ εμένα και του Έτερου:

 «Κοιμήθηκες?»

«Oi… efirtika.»

«???»

«Eppese h aimosfairini mou imish kai egina opos to zombie.»

«Είπες το του γιατρού?»

«Nai, perimeno na me pomparoun me aima.»

(15 λεπτά αργότερα)

«Ζεις?»

«Oi, perimeno to aima.»

«Καλά, πόση ώρα?»

«Irthe alla perimenoume na xepagosei…»

(15 λεπτά αργότερα)

«Τι έγινε?»

«Xepagose to aima. O Drakoulas etoimazetai na faei to steak tou…»

«Καλή όρεξη. Εφόσον δεν πεθαίνεις πάω να ππέσω.»

 (στο νέο κινητό υπόσχομαι να βρω τα ελληνικά fonts)


ΥΓ: Αντί να γράψω "λεχώνα", στην αρχή έγραψα "λεχούσα". Το οποίο "... είναι ένα ακατοίκητο νησί των Βορείων Σποράδων και βρίσκεται ανατολικά της Αλοννήσου και της νήσους Περιστέρας. Αποτελεί ένα από τα καταφύγια της μεσογειακής φώκιας..." Σε αυτή τη φάση της ζωής μου, μοιάζω μεν με νησί, αλλά ΔΕΝ είμαι ακατοίκητο (έχουμε και κάποια standards).