Mini winter break

Προ μηνών, και πριν γίνω η συμπαθητική φάλαινα Όρκα που άμα τη θυμώσεις σε τρώει, είχα ανακοινώσει σε όλους τους ενδιαφερόμενους (Έτερο, αρχιτέκτονα, εργολάβο) ότι θα κινηθώ νωρίς και μεθοδικά για να διαλέξω τα υλικά μου έγκαιρα, πριν γίνω η προαναφερόμενη φάλαινα Όρκα. Είχα σχέδιο, είχα μεθοδικότητα, ήξερα τι έψαχνα. Σπατάλησα αρκετά απογεύματα της ζωής μου να βλέπω πατώματα και είδη υγιεινής. Πήρα δείγματα, συζήτησα με πωλητές, σύγκρινα τιμές. Πετούσε η ομάδα.

Σε όλη αυτή την οργάνωση, ο Έτερος δεν ήρθε μαζί μου μια φορά. Ούτε καν για πλάκα. Κάθε φορά τον ρωτούσα και κάθε φορά βαριόταν/ ξινόταν/ ήθελε να πλύνει το αυτοκίνητο του/ οτιδήποτε άλλο από το να έρθει μαζί μου. «No problem», έλεγα εγώ και έφευγα μόνη μου στο quest για το τέλειο μάρμαρο. Στο τέλος, όταν αποφάσισα τι μου άρεσε και το έγκρινε και ο αρχιτέκτονας μας (μπας και παραγγείλουμε καμιά μαλακία που δεν ταιριάζει) ανακοίνωσα στον Έτερο ότι ήρθε η ώρα να παραγγείλουμε τα υλικά.

Και πάλι (ως αναμενόταν) δεν πολυενδιαφέρθηκε. Πήγα μόνη μου και παράγγειλα διάφορα υλικά (meanwhile, αργά αλλά σταθερά η περιφέρεια μου μεγάλωνε και η αντοχή μου μίκραινε. Το ήξερα, γι’ αυτό άλλωστε βιαζόμουν να τελειώσω με αυτή την ιστορία.)

Και τότε, μια νύχτα που είχα φάει πολλή πίτσα και με πονούσε η μέση μου, άνοιξαν οι ουρανοί, τα χερουβίμ κατέβηκαν δοξάζοντας τον Κύριο, ένα αγγελάκι εμφανίστηκε στον ύπνο μου και είπε: «Σαν πολύ απλά δεν καθάρισες με το θέμα σπίτι? Καημένη μου.... ποια νομίζεις ότι είσαι? Τώρα να δεις τι έχεις να πάθεις.» Την επομένη ο Έτερος εξέφρασε επιθυμία να με συνοδέψει στο κατάστημα όπου είχα σκοπό να παραγγείλω το παρκέ των ονείρων μου. Ήξερα there and then, ότι το μαλ***σμένο αγγελάκι ήταν προφητικό και ότι έπρεπε να αποχαιρετήσω όλη την οργάνωση και μεθοδικότητα μου.

Στον Έτερο, δεν άρεσαν τα μάρμαρα. Μετά, δεν του άρεσαν τα είδη υγιεινής. Μετά τον έπεισε ο αρχιτέκτονας και του άρεσαν. Μετά, δεν του άρεσε το πάτωμα των εξωτερικών χώρων. Βρήκαμε άλλο. Μετά, δεν τον άρεσε το πάτωμα του σαλονιού. Όταν βρήκε κάτι να του αρέσει, ανακάλυψα έντρομη ότι χαλούσε όλο το σχεδιασμό της κουζίνας (τον οποίο είχα ήδη ολοκληρώσει γαμώτο μου και δεν είχα όρεξη να ξανασυζητήσω). Ο αρχιτέκτονας δήλωσε ότι με αυτό το πάτωμα δεν πάει η κουζίνα που διαλέξαμε και να σκεφτούμε κάτι άλλο. Πως να σκεφτώ κάτι άλλο χρυσέ μου όταν τόσους μήνες μπήκα στο ψυχολογικό τριπ ότι η κουζίνα μου θα είναι εκείνη η συγκεκριμένη? Παίζουμε ξιπαίζουμε? Μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις με τον Έτερο και αρχιτέκτονα καταφέραμε να συνδυάσουμε τα πάντα και πήγαμε να τα παραγγείλουμε. Στο κατάστημα, ο Έτερος αποφάσισε ότι τελικά το παρκέ «δεν τον γεμίζει». Απάντησα ότι αυτό που είπε, ακούστηκε ολίγον gay, αλλά οκ, να το συζητήσουμε. ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΔΕΝ ΣΕ ΓΕΜΙΖΕΙ???

Ο πωλητής πήγε να βοηθήσει αλλά τα έκανε πιο σκατά διότι σε ένα ήδη συγχυσμένο άνθρωπο δεν προσφέρεις απεριόριστες επιλογές. Θα τον συγχύσεις ακόμα παραπάνω. Όπως και έγινε. Σε αυτό το σημείο, η φάλαινα Όρκα (εγώ) έκανε το σόλο της. Μας άκουσε πιστεύω όλη η βιομηχανική περιοχή Λατσιών. Στο εργοστάσιο της Carlberg ένα βαρέλι με μπύρα εκράγηκε από την πίεση. Ένα δέντρο στο παρακείμενο Carolina park λύγισε από την πίεση. Το highway έκλεισε για κάνα μισάωρο λόγω καράμπολας αυτοκινήτων. Μερικά σύννεφα που περνούσαν τυχαία από πάνω μας, έριξαν βροχή (sorry αν λερώθηκαν τα αυτοκίνητα σας).

Προσωπικά ξαλάφρωσα. Είμαι έτοιμη να φέρω ένα ακόμα μωρό στον κόσμο και να ασχοληθώ μαζί του. Είμαι και πάλι η μάνα ζεν.

Ετοίμασα λοιπόν τη βαλίτσα μου και αναχωρώ λίαν συντόμως για ολιγοήμερο mini break και αφήνω τους υπόλοιπους να συνεννοηθούν αναφορικά με το θέμα «χτίζω σπίτι, διαλέγω παρκέ». Ότι είχα να πω το είπα. Λέω να ασχοληθώ για λίγο με πάνες και baby oil και κρέμα για το σύγκαμα (παλιά μου τέχνη). Αποφάσισα να πάω να επιθεωρήσω ξανά το σπίτι με το νέο χρόνο. Η Παναγιά η Χαλφτερμιότισσα του English School να βάλει το χέρι της να μην τα κάνουν σκατά στην απουσία μου. Ουγκ.