ER

Βλέπεις πάντα στα έργα τη σκηνή που μπουκάρουν οι πρωταγωνιστές μέσα στις Πρώτες Βοήθειες και ένας στρατός από νοσοκόμες, paramedics, γκόμενοι γιατροί προσπαθούν να σώσουν τον ασθενή ενώ η πρωταγωνίστρια φωνάζει «Save my baby!!!». Βγαίνει ο γιατρός από το χειρουργείο καλυμμένος με αίματα, βγάζει τη μάσκα και την μπαντάνα του και λέει… «she is going to be all right». Η πρωταγωνίστρια πέφτει μέσα στην αγκαλιά του άντρα της με δάκρυα στα μάτια, στο background παίζει κάτι συγκινητικό και ξέρεις εσύ ως θεατής ότι αυτή η εμπειρία έφερε τους πρωταγωνιστές πιο κοντά και τώρα είναι πιο ώριμοι και σοβαροί άνθρωποι.

Δεν ξέρω αν είμαστε πιο ώριμοι και σοβαροί, πάντως ζήσαμε και οι τρεις μια πρωτόγνωρη εμπειρία:

Η κουκλάρα ανακάλυψε τη βαρύτητα. The hard way.

Εγώ έκλασα μέντες από το φόβο μου.

Ο Έτερος ξέχασε να καπνίσει για 2 ώρες.

Ήταν ένα ήσυχο βράδυ. Ο Έτερος χαλάρωνε στον καναπέ βλέποντας ποδόσφαιρο. Εγώ έπαιζα με την κουκλάρα κουμπάρες, και στον όγδοο καφέ αποφάσισα ότι ήταν ώρα για ύπνο. Έβαλα την κουκλάρα πάνω στο κρεβάτι της μέχρι να βρω τα σχετικά του μπάνιου. Η κουκλάρα είδε το μπιμπερό στο τραπεζάκι, αποφάσισε να το πιάσει, σκαρφάλωσε τα κάγκελα, έκανε ένα ακροβατικό και ….ππατττ… έσκασε στο πάτωμα όπως το καρπούζι.

Γύρισα το κεφάλι μου έγκαιρα για να τη δω να πέφτει σε αργή κίνηση με το κεφάλι πάνω στο παρκέ.

Ακολούθησε πανικός.

Η κουκλάρα άρχισε να ουρλιάζει (από πόνο? από φόβο? ποιος ξέρει?) Ο Έτερος ήρθε τρέχοντας και επιδοθήκαμε κάνα πεντάλεπτο στο blame game του «πως σου έπεσε?» «δεν ξέρω», «δεν την προσέχεις», «ας ήσουν τότε εδώ και να μην κάθεσαι στην τηλεόραση», και άλλα χαριτωμένα. Η κουκλάρα, όσο εμείς ψάχναμε το λάθος, σταμάτησε να κλαίει, έγειρε πάνω στον ώμο μου και έκλεισε τα μάτια της.

Νέος πανικός και αναστάτωση.

Ανοίξαμε το manual. To manual, είναι το Βιβλιάριο Υγείας Παιδιού, εκδομένο από το Υπουργείο Υγείας με αγάπη και μέσα σε αυτό σημειώνονται το ύψος, βάρος, εμβόλια του μωρού, καθώς και χρήσιμες οδηγίες για ασφάλεια, πρώτες βοήθειες και διατροφή. Άλλη μια απόδειξη ότι ζούμε σε πολιτισμένη χώρα.

Το manual έλεγε ότι αν το παιδί επιδεικνύει σημάδια υπνηλίας, να το πάμε στο γιατρό. Τέτοια ώρα ο γιατρός είχε κλείσει άρα, στις Πρώτες Βοήθειες αδερφές μου! Στις Πρώτες Βοήθειες!

Όπως ήμασταν, φύγαμε σφαίρα για το νοσοκομείο. Σε αντίθεση με τα έργα ως περιγράφονται πιο πάνω, όταν φτάσαμε εμείς στις Πρώτες Βοήθειες, βρήκαμε ένα Πακιστανό που έκοψε το χέρι του και ήθελε ραφές, ένα τύπο με ταχυπαλμία, μια secretary πίσω από τη ρεσεψιόν και… κανένα άλλο. Αντί να μας αναλάβει ένας στρατός από γκόμενους γιατρούς και paramedics μας είπαν…. να περιμένουμε.

Η κουκλάρα στο εν τω μεταξύ είχε ξυπνήσει και ήταν fully alert, άρα δεν μπορεί να ήταν τόσο χάλια.

Περιμέναμε καθιστοί στα πλαστικά καθίσματα Εγώ κρατούσα την κουκλάρα στα γόνατα μου, ο Έτερος κρατούσε το μπρελόκ του αυτοκινήτου που έγραφε «fairy princess on board» (πάλι μετακινηθήκαμε με το δικό μου αυτοκίνητο). Γύρισα και τον κοίταξα. «Έχεις προσέξει ότι φοράς το κάτω μέρος της πιζάμας σου?». «Ναι, και εσύ ήρθες με τις παντόφλες.» Touché.

Ένας μοναχικός γιατρός εμφανίστηκε και εξέτασε την κουκλάρα. Μετά μας κάλεσε στο γραφείο του. Οκ, δεν έπαθε τίποτε. Είναι στέρεο. Τι, αυτό ήταν? Ούτε οροί, ούτε αξονικά, ούτε ο George Clooney με τα τέτοια του ηλεκτροσόκ να φωνάζει "Clear"? «Μήπως να της κάναμε μια ακτινογραφία?» ρώτησα. «Ένα MRI?» Όχι, δεν ήταν απαραίτητο. Να πάμε στο καλό.

Εάν δεν χαιρόμουν τόσο πολύ που η κουκλάρα δεν έπαθε τίποτα, θα έλεγα ότι η όλη φάση ήταν και ολίγον ξενερουά.

Κάτσαμε με το γιατρό και είδαμε παρέα το τέλος του ματς (είχε τηλεόραση στο γραφείο του). Η ομάδα του γιατρού έχασε. Έζησε και αυτός, υποθέτω, το δράμα του.