Expats

Πάω να αγοράσω τα βιβλία αγγλικών της κουκλάρας, από το μοναδικό αγγλικό βιβλιοπωλείο που ξέρω σε αυτό το μέρος του εξωτερικού που ζω. Βρίσκω τι θέλω, στέκομαι στη γραμμή να πληρώσω. Μπροστά μου είναι ένα ζευγάρι Άγγλων, μόνιμων κάτοικων εξωτερικού, οι ονομαζόμενοι expats. Τελικά οι Άγγλοι expats, όπου και αν τους πετύχεις έχουν το ίδιο κόψιμο και στυλ:

Ο άντρας: Είναι ντυμένος λες και θα πάει σαφάρι/κυνήγι/ψάρεμα, με μπεζ cargo παντελόνι με δεκάδες τσέπες και φερμουάρ ούτως ώστε ανά πάσα στιγμή, αν τύχει και αλλάξει η θερμοκρασία κάνα βαθμό να μπορεί να μετατρέψει το παντελόνι του σε κοντό, κάπρι ή μακρύ (ποιος ανακάλυψε αυτή την οπτική κακοφωνία? Του αξίζει να τον στείλουν στους Τζιχατιστές του Ισλαμικού κράτους να τον αποκεφαλίσουν). Μποτάκια ορειβασίας για αναρρίχηση τις Άλπεις (είμαστε μέσα στη μέση της πόλης όμως έτσι?) κοντομάνικο καρό πουκάμισο και γιλέκο του ψαρά/δημοσιογράφου με δεκάδες τσεπούλες, φερμουάρ και άλλα survivor accessories.

Η γυναίκα: Loose παντελόνι με λάστιχο στη μέση με έντονο tribal print (για να κάνει blend in με το native crowd της Σιέρα Λεόνε –αν ήταν εκεί-), πρέπει να ξεκίνησε την καριέρα του ως κάπρι αλλά με την πολλή χρήση ξεχείλωσε λίγο. Τα ίδια μποτάκια ορειβασίας με το σύζυγο (θα τα αγόρασαν μαζί προσφορά his and hers) με χοντρές μάλλινες κάλτσες. Ξεχειλωμένη κοντομάνικη μπλούζα που είδε καλύτερες μέρες και παρόμοιο γιλέκο του ψαρά με τσέπες παντού. Δεν συζητώ το μαλλί, πρέπει να ήταν hippie στα νιάτα της και ουδέποτε το ξεπέρασε.

Είναι και οι δύο περίπου 850 χρονών ο καθένας, φοράνε καπέλα για σαφάρι (εξακολουθούμε να είμαστε μέσα στη μέση της πόλης, έτσι?) ίδια back packs North Face και η γυναίκα κρατά και walking stick (όχι μπαστούνι, walking stick ορειβασίας, κάτι σαν μπαστούνι του σκι).

Οι expats, είτε ζουν στον Πρωταρά, είτε στην Κένυα, είτε στη Γενεύη είναι το ίδιο κόψιμο. Απίστευτο.

Έρχεται κάποτε η σειρά τους, συνεννοούνται με τον υπάλληλο στα αγγλικά (είναι trained να μιλούν αργά και δυνατά για να τους καταλαβαίνουν) και αποφασίζουν να πληρώσουν με πιστωτική κάρτα. Η πιστωτική κάρτα δεν δουλεύει, ξαναδοκιμάζουν, πάλι την απορρίπτει το μηχάνημα, την παίρνει ο υπάλληλος και τους πληροφορεί ότι η κάρτα έχει λήξει πριν 3 χρόνια. Τον βλέπουν και οι δύο με το πιο έκπληκτο ύφος του κόσμου σε στυλ “how is this possible?” στο οποίο ο υπάλληλος τους πληροφορεί ότι άμα δεν χρησιμοποιήσεις την κάρτα σου για ένα χρονικό διάστημα λήγει. «Πότε την χρησιμοποιήσαμε για τελευταία φορά?» ρωτά η γιαγιά τον παππού. «Δεν θυμάμαι… πριν 5 χρόνια ίσως?» της απαντά αυτός και πλέον εγώ κοιτάω έξω να δω που πάρκαραν το Delorian διότι πρέπει να έχω μπροστά μου τον Michael J. Fox που επέστρεψε από το Back to the Future, δεν εξηγείται διαφορετικά, τώρα θα πληρώσουν και θα επιστρέψουν στη δεκαετία του 60.

(80 Ευρώ στοίχισαν τα βιβλία των αγγλικών! Αν δεν μιλά άπταιστα αγγλικά του χρόνου η κουκλάρα την έσκισα!)