A social dissection

Είσαι ένας Κυπραίος. Είχες την τύχη να μην υπήρξες ποτέ σου άνεργος. Από τη μέρα που τέλειωσες το πανεπιστήμιο εργάζεσαι συνέχεια, πληρώνεις κοινωνικές ασφαλίσεις, φόρο εισοδήματος, δημοτικούς φόρους και όποιο άλλο λογαριασμό σου στείλουν. Είσαι μέσα το 20% του πληθυσμού που καθαρίζει περίπου €20,000 – €40,000 μισθό ετησίως. Είσαι μορφωμένος, όχι πολύ αλλά πάνω από το average. Εργάζεσαι σκληρά, δεν ζήτησες χάρη από κανένα, δεν κλαίγεσαι τη μοίρα σου.

Πάνω από σένα, ξέρεις ότι υπάρχει ένα 10% του πληθυσμού σε πιο ψηλές θέσεις και θέσεις κλειδιά που λαμβάνει το διπλάσιο (τουλάχιστον) μισθό από σένα και λυμαίνεται (μέσω ενός πολύ πετυχημένου network μίζας) το 40% του εθνικού πλούτου. Αυτά δηλαδή που πληρώνεις εσύ ως φόρους.

Κάτω από σένα υπάρχει το υπόλοιπο 70% του πληθυσμού. Που ανάλογα με τα κριτήρια της κάθε κυβέρνησης (όσο πιο αριστερή, τόσο πιο χαμηλά τα κριτήρια) θεωρούνται «ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού» και πρέπει το κοινωνικό κράτος να τους προστατεύσει. Που ζουν μια tax free ζωή επιδοτούμενη με επιδόματα και ελάχιστα εγγυημένα εισοδήματα και παροχή στέγης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης που προέρχονται από τους φόρους (που πληρώνεις εσύ). Δεν έχεις πρόβλημα με την ύπαρξη κοινωνικής πολιτικής και ξέρεις ότι υπάρχουν όντως προβληματικές περιπτώσεις που πρέπει να στηριχτούν από το κράτος. Διότι ζούμε στον εικοστό πρώτο αιώνα και όχι στο Λονδίνο του Καρόλου Ντίκενς και του Όλιβερ Τουίστ.

Έλα όμως που βλέπεις διάφορα μέλη της «ευάλωτης ομάδας του πληθυσμού» να ζουν εις βάρος σου και σηκώνεται η τρίχα σου. Που το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα γίνεται ταξιδάκια στην Αθήνα και στο Λονδίνο για διακοπές, κινητά των €500 και άλλες υλικές πολυτέλειες και τελικά νιώθεις ότι επιδοτείς τη ζωή μιας ομάδας που μια χαρά βολεύτηκε να ζει με τους γονείς του και τη σύνταξη τους και να βγάζει extra pocket money με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Μερικοί βγάζουν και μαύρα on the side με διάφορες δουλειές του ποδαριού. Και η ζωή κυλά ωραία, με τους φόρους σου να γίνονται λεφτά χαρισμένα για τους λάθος λόγους.

Εσύ τελικά πληρώνεις φόρους σε μια χώρα που δεν σου προσφέρει τίποτα. Δεν σου προσφέρει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη διότι τα εισοδήματα σου είναι λίγο πιο πάνω από το bracket της «ευάλωτης ομάδας», δεν σου προσφέρει ποιοτική παιδεία, δεν σου προσφέρει ασφάλεια ή μέλλον για τα παιδιά σου. Μια φορά που αρρώστησες και χρειάστηκε να κάτσεις σπίτι για 1 μήνα, οι κοινωνικές ασφαλίσεις απέρριψαν το αίτημα σου για καταβολή μισθού με αποτέλεσμα εκείνο το μήνα να μείνεις απλήρωτος. Αντί για τα παιδιά που κάνεις να λαμβάνεις κάποια tax incentives, σου έκοψαν την επιδότηση διότι και πάλι έκοψες έξω από το bracket της "κοινωνικής πολιτικής" (εξάλλου, πως να κάνεις κοινωνική πολιτική με tax incentives? Ενώ με επιδόματα είναι σαφώς καλύτερα. Λεφτά στο χέρι). Πληρώνεις φόρους κανονικά αλλά δεν βλέπεις κανένα αποτέλεσμα.

Καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι το 10% που λυμαίνεται το 40% του εθνικού πλούτου, είναι το ίδιο 10% συν friends, που ψηφίζεται από το 70% του πληθυσμού με την επιδοτούμενη ύπαρξη. Βασικά το 10%, παίρνει τους φόρους σου, κρατά ένα 40% για τον εαυτό του και μοιράζει το υπόλοιπο 60% στις «ευάλωτες ομάδες» που σε αντάλλαγμα τους ψηφίζουν. Όλοι κερδίζουν εκτός από εσένα. Μερικοί μάλιστα κερδίζουν περισσότερο διότι δεν ανήκουν definitely σε κάποιο χώρο άρα κολλούν παντού, όπως τον joker στην τράπουλα.

Αποφασίζεις να μην είσαι άλλο θύμα. Αρχίζεις να κλέβεις το κράτος με όποιο τρόπο μπορείς αλλά δεν νιώθεις τύψεις διότι το κράτος δεν έδωσε ποτέ κάτι σε σένα. Στόχος σου είναι να καταφέρεις να μπεις μέσα στο bracket του 10% που λυμαίνεται το 40% του εθνικού πλούτου. Ίνδαλμα σου γίνονται τα λαμπρά αστέρια του κυπριακού system. Όσα πιο πολλά boards συμμετέχει κάποιος (χωρίς να κάνει κάτι ιδιαίτερο) τόσο το καλύτερο.   

Όταν τελικά τα καταφέρεις, χέστηκες για το υπόλοιπο 90% του πληθυσμού.