Peace, love και γενέθλια

Την περίοδο της πρώτης εγκυμοσύνης έπρεπε να ακούσεις την απαραίτητη κασέτα για τα συμπτώματα, την ανάπτυξη του εμβρύου, κατάλογο με τυχόν επιπλοκές στην εγκυμοσύνη και τη γέννα, συγκριτικό πίνακα γυναικολόγων και τα horror stories τους, φυσιολογική versus καισαρική, θηλασμός, new age freaks και ποια η θέση σου, πόσο καλή μάνα θα γίνει η συνομιλήτρια σου ή πόσο clueless λέει ότι είναι (αλλά έχει μισή ντουζίνα σχετικά βιβλία πάνω στο κομοδίνο της), πόσα κιλά έβαλες, πόσα γραμμάρια είναι το μωρό μόλις γεννηθεί (ειλικρινά, εκτός από τον παιδίατρο που τον ενδιαφέρει καθαρά για ιατρικούς σκοπούς δεν θα έπρεπε το συγκεκριμένο να αποτελεί θέμα συζήτησης. Όσα γραμμάρια και αν είναι το βρέφος δεν έχει καμία σημασία διότι λίαν συντόμως θα πέσουν όλοι πάνω του με μπιμπερά και βυζιά και θα το πομπάρουν όπως τη φούσκα).

Τον πρώτο χρόνο ήταν η ακατάπαυστη μουρμούρα για το τι κάνουν τα παιδιά μας, τις συνήθειες τους, τι τους αρέσει, τι τρώνε, πως τρώνε, με τι παίζουν, πόσες λέξεις ξέρουν, πόσο συχνά ενεργούνται complete με περιγραφή των trophies, πότε κοιμούνται, πόσο σε σπάζουν να κοιμηθούν, αν ξυπνούν το βράδυ, σε ποιο κρεβάτι κοιμούνται, σε ποιο κρεβάτι κοιμάστε εσείς, πότε θα κόψουν τις πάνες complete με diary για τις προσπάθειες που έχουν γίνει προς αυτό το σκοπό. Με την αλλαγή της σαιζόν στα πιο πάνω προστέθηκαν οι παιδικές αρρώστιες, οι παιδίατροι, τα φάρμακα, οι δοσοληψίες, η σύγκριση μεταξύ θεραπειών (εσένα γιατί σου έγραψε αντιβίωση και εμένα όχι?) και πάει λέγοντας.

Με την είσοδο του στο νηπιαγωγείο ξεκινούσε η ειδικότητα στις νηπιαγωγούς και τα νηπιαγωγεία, μεθόδους μαθήσεως και τι ακριβώς θα μάθουν, ποιοι θα τους τα μάθουν, με ποιους κάνουν παρέα, τι είπε η δασκάλα και πως πλακώθηκε με τους γονείς, παράλογες απαιτήσεις γονιών και νηπιαγωγείων, σε κάθε γενέθλιο που πηγαίναμε υπήρχαν πάντα οι token γονείς που μας αποκάλυπταν ένα νέο σκάνδαλο σχετικά με το νηπιαγωγείο και τις νηπιαγωγούς. Εσύ έβλεπες το παιδάκι σου normal και ευτυχισμένο και δεν μπορούσες να βρεις το λάθος. Πρόσθεσε σε αυτό τις παιδικές αρρώστιες revisited (όπως αναφέρονται πιο πάνω) σε μια τάξη με παιδάκια που βήχουν και φτερνίζονται.

Φέτος…. τίποτα….. επήλθε η γαλήνη και η ειρήνη. Η απλώς ο κόσμος σταματά να ασχολείται στα τρία χρόνια και βρίσκει κάτι καλύτερο να κάνει. Πήγα σε παιδικά γενέθλια του νηπιαγωγείου προχτές και οι γονείς…. δεν σχολίαζαν τίποτα. Οι ίδιοι που για τρία χρόνια έχουμε καλύψει ΤΑ ΠΑΝΤΑ, φέτος δεν είχαμε να trashάρουμε κανένα, δεν είχαμε κανένα horror story να πούμε, για καμία αρρώστια να αλληλοπροειδοποιηθούμε και δεν σχολιάσαμε τις συνήθειες των παιδιών μας. Γαλήνη λέμε… και ηρεμία.

Μετά από τρία χρόνια λες «fuck it» και σταματάς να ασχολείσαι με τόσο πάθος? Όσο νάναι, μετά από τρία-τέσσερα χρόνια δεν νιώθεις ότι είναι novelty να είσαι γονιός. Οι νεότεροι σου στο συγκεκριμένο σπορ έχουν μεγαλύτερο δικαίωμα να ξεσαλώνουν.

Έτσι ηρεμείς. Peace of mind, peace in the world.

Κάποιος actually με ρώτησε το όνομα μου και που εργάζομαι. Έκανα και μια normal συζήτηση για τα pros & cons να γραφτώ γυμναστήριο ή να κάνω pilates.

Amazing.