Παράλληλο σύμπαν

Έχω προσέξει σε δύο διαφορετικές ταινίες παρόμοιο storyline:

Άντρας / γυναίκα single, πετυχημένος/η και accomplished στην καριέρα του/της, παθαίνει ξαφνική κρίση προσωπικότητας (είτε επειδή πλησιάζουν Χριστούγεννα και είναι μόνος, είτε επειδή μέθυσε και κάνει μαλακίες) του στυλ «ποιος είμαι, που πάω, από πού ξεκίνησα», enter παράλληλο universe-ταξίδι στο χρόνο-χτύπημα στο κεφάλι whatever, όπου ο ήρωας μας ξαφνικά βρίσκει τον εαυτό του/της σε εντελώς διαφορετικό κοινωνικό περιβάλλον (παντρεμένος/η με τον πρώην αγαπημένο boyfriend/girlfriend με 2-3 παιδιά, δύο σκυλιά, σπίτι στα προάστια να ζει τη ζωή του μέσου οικογενειάρχη).  

Ο ήρωας μας φρικάρει για κανα τέταρτο του έργου μέχρι να καταλάβει τι συμβαίνει (με ξυπνούν τα σκυλιά, θέλουν τάισμα τα μωρά, έχω πεθερικά!) για το επόμενο τέταρτο είναι in denial, μετά του αρέσει και μέχρι το τέλος του έργου δεν θέλει να φύγει και επιστρέφοντας πίσω στο κανονικό σύμπαν του τρέχει να φτιάξει τη ζωή του κατά τα πρότυπα του οικογενειάρχη εαυτού του που μόλις έζησε.

Διότι υποθέτω η ζωή του οικογενειάρχη είναι ένα αγαπητό πρότυπο που αρχικά φαίνεται αποκρουστικό στο τρίτο μάτι, on a closer inspection όμως, η οικογενειακή ζωή είναι τέλεια και cozy και αγαπημένη και ναι ρε γαμώτο, θέλω να φτυαρίζω χιόνι από το driveway του suburban home μου αντί να ζω σε super trendy apartment μόνη μου χωρίς ακαταστασία? Ναι, νομίζω αυτό θέλει να μας πει ο ποιητής.

Τα δύο έργα είναι το “Family Man” με τον Nicolas Cage και το “Me Myself I” με την Rachel Griffiths.

Το αντίθετο άραγε έχει γυριστεί σε έργο? Ας πούμε:

40something οικογενειάρχης στα πρόθυρα νευρικής κρίσης ξυπνά ένα πρωί και ανακαλύπτει ότι είναι single, κάνει αυτό που ήθελε να κάνει πριν αποκτήσει οικογένεια, δεν έχει ΚΑΜΙΑ υποχρέωση και κανένας δεν τον ψάχνει… Καταρχήν ο ήρωας σε αυτό το έργο δεν θα πάθαινε κανένα πολιτισμικό σοκ. Αντιθέτως, ενδεχομένως να έβρισκε γαμάτη την ησυχία και δεν θα είχε κανένα πρόβλημα προσαρμογής. Άρα γιατί να επιστρέψει πίσω? 

Το μόνο που έχω υπόψη μου είναι το “It’s a Wonderful Life” που γυρίστηκε το 1946, είναι παμπάλαιο και περιλαμβάνει αγγέλους (guardian angels) που ψάχνουν να βρουν τα χαμένα φτερά τους άρα μη ρεαλιστικά εφαρμόσιμο (τα άλλα με το παράλληλο universe είναι πιο πιστευτά και εφαρμόσιμα -no comments-). Συμπέρασμα: το αντίθετο storyline θέλει αγγέλους από τον ουρανό για να πείσουν τον οικογενειάρχη να πάει πίσω στην οικογένεια του. Είναι πάντως ενθαρρυντικό. Μόνο με divine intervention δέχεσαι να γίνεις και πάλι οικογενειάρχης.  

Άσε που έκτοτε δεν έχω υπόψη μου να γυρίστηκε οτιδήποτε άλλο παρόμοιο που είναι κάπως ύποπτο.