Μονοήμερες διακοπές, courtesy της Εθνικής Φρουράς

Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένας νεοσύλλεκτος στρατιώτης από τη Λεμεσό. Ο νεοσύλλεκτος αυτός, επειδή δεν ήξερε κανένα στον στρατό και κυρίως διότι κανένας στον στρατό δεν ήξερε τον μπαμπά του, κληρώθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του στο πεζικό (αντί σε κάτι πιο light… ας πούμε Διαβιβάσεις, Αεροπορία, Οδηγός Οχήματος, Έφεδρος και άλλες ειδικότητες που μόνο στον στρατό έχουν νόημα).

Ο στρατιώτης μας, αν και από τη Λεμεσό, στάληκε να υπηρετήσει τη θητεία του στα φυλάκια της Πράσινης Γραμμής, συγκεκριμένα στο Βόρειο Πόλο (δεν κάνω πλάκα, Βόρειος Πόλος είναι όνομα συνοικίας στη Λευκωσία, πάνω στην Πράσινη Γραμμή). Ο στρατιώτης μας δεν ήξερε ότι υπήρχε συνοικία με αυτό το όνομα. Δεν είχε δει την Πράσινη Γραμμή από κοντά. Την είδε. Την έμαθε. Από όλες τις πλευρές.

Στα χρόνια της υπομονής που δεν μας θυμήθηκε κανείς, οι διανυκτερεύσεις εκτός στρατοπέδου ήταν σπάνιες. Ο στρατιώτης μας πέρασε ένα σχεδόν χρόνο να ξεροσταλιάζει στα φυλάκια και όταν από θαύμα κέρδιζε έξοδο, έπρεπε να πάρει το ταξί της γραμμής για να τον πάει στο σπίτι του.

Όλα αυτά τα φαντασμαγορικά στα early nineties.

Ακολούθως ο στρατιώτης μας μεταφέρθηκε σε άλλο στρατόπεδο στα μετόπισθεν αλλά πάντοτε στρατηγικά τοποθετημένος μακριά από το σπίτι του. Για να γνωρίσει όλη την Κύπρο και να την αγαπήσει εξίσου καλά.

Έξι μήνες πριν απολυθεί, σε μια διανυκτέρευση, επιστρέφοντας σπίτι του μετά από άλλη μια νύχτα κραιπάλης στην Triangle (ή Whispers, δεν θυμάται ο άτιμος) ο στρατιώτης μας είχε ατύχημα με την μοτοσικλέτα του. Εδώ δεν πάει να τραγουδήσουμε τον «Κουρσάρο», καθότι ο στρατιώτης μας δεν ήταν fan του Παπακωνσταντίνου αλλά της house μουσικής.

Λόγω του ατυχήματος συνέβησαν διάφορα:
- ο στρατιώτης μας έσκισε το δανεικό δερμάτινο μπουφάν του αδερφού του ο οποίος ακόμα του το θυμίζει σε κάθε ευκαιρία ο μαλάκας.
- διέλυσε επίσης την Chaly μοτοσικλέτα που οδηγούσε.
- έπαθε μια περιποιημένη κρανιοεγκεφαλική κάκωση η οποία τον άφησε σε αφασία 3-4 μέρες.

Η μάνα του τον έταξε σε τόσους πολλούς αγίους, που (όπως τα υπολογίσαμε) αν καλύπτουμε ένα τουλάχιστον ελληνικό νησί το χρόνο, θα ξεπληρώσει όλα τα τάματα, όταν κλείσει τα 63 του χρόνια.

Ο στρατιώτης μας έμεινε στο νοσοκομείο άλλους 2 μήνες για να δέσει το κεφάλι του και ακολούθως, όταν εμφανίστηκε πίσω στο στρατό, τον απέλυσαν χωρίς τιμές και τον κατηγοριοποίησαν ως Ι4 (βοηθητικός).

Αυτό το γεγονός (το ατύχημα με τη chaly), αποδείχθηκε από τα πιο τυχερά πράγματα που συνέβησαν στη ζωή του.

Ο στρατιώτης μας, αν και είχε υπηρετήσει τη μισή σχεδόν θητεία του στα φυλάκια με το όπλο στο χέρι και τους Τούρκους 10 μέτρα μακριά, σύμφωνα με τη νέα κατάσταση του, δεν μπορούσε να κριθεί άξιος να του εμπιστευτεί το στράτευμα μας όπλο, ή άλλο πυρομαχικό. Σε κατάσταση ανάγκης, δεν έχει υποχρέωση να παρουσιαστεί να πολεμήσει (εφόσον είναι βοηθητικός). Θα κληθεί αν και εφόσον οι κανονικοί τα τινάξουν. Δηλαδή όταν θα έχουμε ήδη χάσει τον πόλεμο και η μάνα θα έχει χάσει το παιδί άρα χεστήκαμε αν εμφανιστούν οι βοηθητικοί να πολεμήσουν.

Ούτε στρατιωτική στολή δεν του έδωσαν για να εμφανίζεται ως έφεδρος.

Στα δεκαπέντε χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, ο στρατιώτης μας (που πλέον ονομάζεται Έτερος) λαμβάνει ένα χαρτάκι για να εμφανίζεται σε ένα χωράφι 1 φορά το χρόνο, διαβάζει εφημερίδες, πίνει 2 καφέδες, τρώει 3 σάντουιτς, ακολούθως λαμβάνει το χαρτάκι-πρόσκληση για τον επόμενο χρόνο και πάει να πλύνει το αυτοκίνητο του και να κάνει άλλες δουλειές.

Αύριο ας πούμε, θα βάλει τις φόρμες του, θα πάει κάπου σε ένα κάμπο (με το δικό του αυτοκίνητο διότι οι βοηθητικοί δεν μεταφέρονται με τα αυτοκίνητα του στρατού -ευτυχώς-), θα κάτσει κάνα δίωρο και ακολούθως θα πάει supermarket, θα παραλάβει την κουκλάρα από το νηπιαγωγείο και θα αράξει στην τηλεόραση.

Και κάθε χρόνο ο Έτερος νιώθει ότι η εκδίκηση στο στρατό είναι ένα πιάτο που σερβίρεται… ζεστό, όπως τα σάντουιτς που τρώει ενώ κάθεται.