Λάθος το δρόμο μου πήρα

Αντί τώρα που πλησιάζει το καλοκαίρι (το "πλησιάζει" είναι μεταφορικό, η παντόφλα φλιπ φλοπ είναι σε χρήση από τον προηγούμενο μήνα) να πέφτουν οι ρυθμοί (στη δουλειά), να χαλαρώνουμε λίγο (στη δουλειά) και να μην πιεζόμαστε τόσο (στη δουλειά) γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Εμφανίστηκαν δουλειές από το πουθενά, έχω χαθεί μέσα σε 4 στοίβες έγγραφα (Εισερχόμενα, Εξερχόμενα, Δεν Ξέρω Τι Να Τα Κάνω και Χώνω Μέχρι Νεοτέρας Επιφοίτησης). Έχω να δω την φορμάικα επιφάνεια του γραφείου μου από τις αρχές του προηγούμενου μήνα.

Πίνω και βιταμίνες για να βρω τη χαμένη μου ενέργεια. Έλεος, δηλαδή.

Και όλα αυτά συμβαίνουν εξαιτίας της δικής μου επιμονής να σπουδάσω.

Διότι κυρία μου, αν η ιστορία της ζωής μου ήταν… «…από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω μοντέλο ή κομμώτρια. Μάλιστα, από την ηλικία των δεκαπέντε χρόνων είχα ασχοληθεί ερασιτεχνικά με το μόντελινγκ στην Πάτρα. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, που μένω στην Αθήνα, κάνω μόντελινγκ επαγγελματικά-ανήκω στο πρακτορείο της Κρίστι Κρανά…» θα ήμουν πνιγμένη στα χαρτιά? Όχι δεν θα ήμουν. Θα φορούσα καλοκαιρινά φορέματα και θα έδινα συνέντευξη όπως τη Διονυσία Κουκίου που είναι η νέα Σταρ Ελλάς.

Θα θυμόμουν τα παιδικά μου χρόνια με νοσταλγία, και η πιο δύσκολη στιγμή μου θα ήταν «…όταν επέλεξα το φάκελο με τις ερωτήσεις από την κριτική επιτροπή και ήταν ο Παναγιώτης Ψωμιάδης…»

Εξετάσεις πανεπιστημίου, deadlines τζιαι μαλακίες…

Λούθου τα κυρία μου.