Sunday lunch

Υπάρχει ένα υπόγειο trend (υποχθόνιο θα έλεγα εγώ) οι βαφτίσεις μωρών να λαμβάνουν χώρα στην ύπαιθρο. Σε μικρές απομονωμένες εκκλησίες. Και ακολούθως να ακολουθεί γεύμα σε μικρά απομονωμένα εστιατόρια.

Ένα καλό της υπόθεσης είναι ότι συνδυάζεις τη μέρα σου με μια εκδρομή.

Βέβαια, δεν πας εκδρομή ντυμένη σχεδόν με τα καλά σου, αλλά ας το προσπεράσουμε ανώδυνα.

Ένα κακό την υπόθεσης είναι ότι στην πρόσκληση δεν περιλαμβάνεται σχεδιάγραμμα και σχεδόν πάντα χάνουμε το δρόμο.

Πριν κάτι Κυριακές, ξεκινήσαμε ολόχαροι για ημιορεινό χωριό της επαρχίας Λευκωσίας, όπου πάνω σε μια βουνοκορφή θα βαφτίζαμε ένα παιδάκι και ακολούθως θα διασκεδάζαμε σε εστιατόριο της περιοχής. Στην πρόσκληση το πρόγραμμα φαινόταν τέλειο. Εμπνευστικό, για να πω το λιγότερο.

Βεβαίως, χαθήκαμε. Το ημιορεινό χωριό διαδέχτηκε άλλο ημιορεινό χωριό και ακολούθως, δάσος. Ο δρόμος γέμισε στροφές και πήρε μια ανοδική κλίση της τάξης του 15%. Μάλλον σκαρφαλώναμε βουνό. Μεταξύ γκρεμού και βουνού ο Έτερος έκανε επαναστροφή (3-point στα κυπριακά, που μάλλον έγινε 6-point αλλά στο πέμπτο point έσκασα) και επιστρέψαμε πίσω στο πρώτο ημιορεινό χωριό.

Όταν χαθείς, βρίσκεις ώρα να συζητήσεις πράγματα που ήθελες να συζητήσεις κατά τη διάρκεια της εβδομάδας αλλά δεν βρήκες χρόνο (και όρεξη) να το κάνεις. Τι τέλεια στιγμή να συζητήσεις μέσα στο αυτοκίνητο ενώ είσαι χαμένος, αργοπορημένος και γενικά σικκηρτισμένος.

Καταφέραμε να «συζητήσουμε» για τα ακόλουθα θέματα:

- Ποιου ευθύνη ήταν να πάρει οδηγίες για το μέρος που πάμε (δική μου, ήταν δικοί μου φίλοι).
- Γιατί μείναμε τελευταία στιγμή να πάρουμε δώρο και ποιου ευθύνη ήταν (του Έτερου, εγώ έβαλα επιταγή την προηγούμενη φορά)
- Πεινάμε (γενική διαπίστωση)
- Ποιος θα αναλάβει να μετακινήσει από την ταράτσα ένα παλιό ντεπόζιτο που πιάνει χώρο (πρέπει να εντοπίσω συνεργείο που κάνει τέτοιες δουλειές. σκατά)
- Γιατί το αυτοκίνητο μου μοιάζει με σταύλο (…εεεε…)
- Ποιος έσπασε τα γυαλιά του Έτερου (officially η κουκλάρα, unofficially έκατσα πάνω τους κατά λάθος)
- Πεινάμε (σταθερή αξία)

Επίσης, βρήκα τη χαμένη μου πολιτική ταυτότητα (κάτω από το κάθισμα του συνοδηγού) και έκανα mental note να διορθώσω τα φρύδια μου (μετά που τα είδα up close στο καθρεφτάκι του συνοδηγού και έφριξα) και να αλλάξω επιτέλους τα CD του αυτοκινήτου (Cure και Aerosmith δεν συνδυάζονται με το soundtrack του “Sound of Music”).