Υπαρξιακά

Όταν έχεις δουλειά, έχεις μια στέγη πάνω από το σπίτι σου, δεν είσαι άρρωστος, δεν είσαι απένταρος και υπάρχει κόσμος που (νομίζεις ότι) σε αγαπά, τι μένει να κάνεις?

Να αποκτήσεις 2-3 υπαρξιακά για να ασχολείσαι με κάτι.

Στο ψητό:

Ο λόγος του συγκεκριμένου ταξιδιού ήταν πολύ απλός.

Κοντεύαμε να κλείσουμε χρόνο από το προηγούμενο ταξίδι και είχαμε πήξει στη ρουτίνα. Όταν βαριέσαι γίνεσαι ιδιότροπος, εριστικός, σου φταίνε τα πάντα. Το μωρό είναι σαν science project. Το προσέχεις, σημειώνεις τις αλλαγές, αγχώνεσαι αν τα κάνεις όλα καλά, συνεργάζεσαι με τον partner σου στο project (συνήθως αυτός είναι ο σύζυγος) αλλά κάπου χάνεις από τον εαυτό σου. Και anyway, αν φτάσεις στο σημείο να βλέπεις το μωρό ως science project σημαίνει ότι χρειάζεσαι διακοπές. Μια αλλαγή για να ξελαμπικάρεις επιβάλλεται που και που.

Μόλις κανονίσεις τις διακοπές αρχίζει άλλο πακέτο. Από τη μια δεν θέλεις να αφήσεις το μωρό σου πίσω, από την άλλη σκέφτεσαι ότι με αυτό το σκεπτικό, δεν πρέπει να πας πουθενά ώσπου να μπορείς να πάρεις και το μωρό μαζί. Σε αυτή την περίπτωση δεν θα μιλάμε πλέον για «διακοπές» αλλά για «ταλαιπωρία». Πολυήμερη.

Δεν θέλεις να γίνεις μωρόθρευτη.
Δεν γίνεσαι μωρόθρευτη.
Δεν είσαι μωρόθρευτη.

Άσε που μόνο με τη σκέψη ότι μετατρέπομαι σε μάνα που δεν μπορεί να αποχωριστεί το μωρό της λεπτό νευριάζω. This is not healthy. Για όνομα, 5 μέρες θα λείψω, όχι 5 μήνες. Υστερίες του στυλ «δεν αποχωρίζομαι το παιδί μου» δεν είναι το στυλ μου. (οκ, δεν ξέρω ποιο ακριβώς είναι το στυλ μου αλλά ελπίζω να μην είναι αυτό). Κάτι δακρύβρεκτα paperbacks με μάνες που παντρεύτηκαν Άραβα και τις κλειδώνει στο χαρέμι και μετά αυτές δραπετεύουν με τα μωρά τους και μετά από κακουχίες και βάσανα και τη βοήθεια 3 στραβών Βεδουίνων που τις οδηγούν μέσα από την έρημο και τα αφιλόξενα βουνά του ανάθεμα ώσπου τέλος επιστρέφουν στο Fulham (ή οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη απ’ όπου ξεκίνησαν) δεν τα διαβάζω και τα βρίσκω πληκτικά. Δεν χρειάζεται να διαβάσω paperback για να νιώσω μαζοχισμό. Πάω επίσκεψη στην πεθερά μου.

Θέλω να πάω ταξίδι, θα πάω και θα πω και ένα τραγούδι.

Κοντεύουν οι μέρες του ταξιδιού και ένα άλλο περίεργο συναίσθημα σε διακατέχει. Out of nowhere αρχίζεις να ανησυχείς μήπως και πάθεις κάτι και δεν επιστρέψεις στο μωρό. Είσαι πλέον υπεύθυνη για μια ψυχή και καλά κάνεις να είσαι εκεί. Δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να αφήσεις το μωρό σου ορφανό. Τι θα λέει το μωρό όταν μεγαλώσει? «Έμεινα ορφανό διότι οι γονείς μου ήθελαν να ξελαμπικάρουν?» Εκτός από ηλίθια, μετατρέπεσαι και σε drama queen.

Είναι το ίδιο παράλογο όπως όταν έπεσε το αεροπλάνο της; «Ήλιος» και ξαφνικά ενδιαφερθήκαμε να αγοράσουμε κότερο. Μετά μας πέρασε. Ευτυχώς.

Δεν είναι καλή ιδέα να σε πιάσει panic attack. Για ανύπαρκτο λόγο.

Τελικά πας ταξίδι, δεν είσαι καθυστερημένη, το μωρό ούτε που παίρνει χαμπάρι ότι έλειψες, σε μια νότα πεζότητας τα ρούχα που άφησες άπλυτα είναι εκεί και σε περιμένουν, και επιστρέφεις πάλι πίσω στη ρουτίνα σου. Θριαμβευτικά.

Έκλεισα ήδη το επόμενο ταξίδι.