Χάσαμε τη γιαγιά!

Ήταν από εκείνες τις σπάνιες στιγμές στη σύντομη (μέχρι τώρα) ιστορία της κουκλάρας. Από εκείνα τα γεγονότα που πρέπει να αποθανατίζονται και να ταξινομούνται καταλλήλως διότι που ξέρεις πότε θα δεηθεί να ξανακάνει το ίδιο τρικ για να αγαλλιάσεις. Η κουκλάρα κοιμήθηκε από τις εφτά το απόγευμα (με σκοπό να μείνει κοιμισμένη όλο το βράδυ).

Επαναλαμβάνω για αυτούς που καταλαβαίνουν: Κοιμήθηκε από τις εφτά το απόγευμα.

Oh yeah baby!

Αυτό το ανέλπιστο δώρο έπρεπε να αξιοποιηθεί δεόντως. Βάλαμε μπύρες στην κατάψυξη, διώξαμε τη γάτα και ο Έτερος ξεκίνησε να ετοιμάζει μια περιποιημένη ποικιλία για να τσιμπήσουμε κάτι με την ησυχία μας πριν κάνουμε και άλλα θεαματικά. Μόλις αράξαμε στον καναπέ, μπύρες στο ένα χέρι, πιρουνάκι στο άλλο χέρι, χτύπησε το τηλέφωνο (το άλλο όνομα μου είναι Murphy, δεν το συζητώ).

Στην άλλη άκρη της γραμμής η μαμά Δρακούνα με πανικόβλητη φωνή με πληροφορούσε ότι η γιαγιά Μαγκάιβερ πήγε για περίπατο και … ξέχασε να επιστρέψει και όχι, δεν είχε ξεχάσει να πάρει τα χάπια της, δεν έχει ιδέα που μπορεί να πήγε, αν είχε δεν θα μου τηλεφωνούσε και λυγμ και κλαψ, και έλα να δούμε τι θα κάνουμε, ο μπαμπάς σου ήδη την ψάχνει στις γειτονιές και δεν μπορώ, με έχει φάει η αγωνία και δεν ξέρω τι να κάνω και πανικός και δράμα.

Και τώρα τι κάνουμε?

Άφησα τον Έτερο στο σπίτι (κάποιος έπρεπε να μείνει με την κοιμωμένη κουκλάρα) και έφυγα όπως ήμουν. Μαζευτήκαμε μισή ντουζίνα άτομα έξω από το σπίτι της γιαγιάς Μαγκάιβερ (συγγενείς και φίλοι, όλοι με περιβολή «μόλις-πήγα-να-αράξω-στον-καναπέ-χτύπησε-το-τηλέφωνο-και-νάμαι») και συνεδριάσαμε τι να κάνουμε. Χωρίσαμε τη γύρω περιοχή και ο καθένας έφυγε να ψάξει ένα κομμάτι. Εγώ ξεκίνησα να ψάξω στην παλιά Λευκωσία, σε περίπτωση που σκέφτηκε να επιστρέψει πίσω στο παλιό της σπίτι. Δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω, έφτασα στην παλιά γειτονιά της. Δεν υπήρχε ψυχή και όλες οι φιλενάδες της (αυτές που είναι ακόμα ζωντανές) ήταν κλεισμένες στα σπίτια τους. Μετά από κάμποσους κύκλους στην περιοχή, και αφού για λίγο νόμισα ότι παίζω σε φιλμάκι τραγουδιού του Μητροπάνου σε υποβαθμισμένη dodgy περιοχή με πράσινα neon signs αποφάσισα ότι η γιαγιά Μαγκάιβερ δεν ήταν εκεί και επέστρεψα στη βάση.

«Να πάμε στην Αστυνομία!» εισηγήθηκε η θεία μου.
«Πόση ώρα λείπει?»
«…σχεδόν δύο ώρες?» είπε η μαμά Δρακούνα
«Αντιλαμβάνεστε ότι άμα πάμε στην Αστυνομία και τους πούμε ότι χάσαμε κάποιον για δύο ώρες θα μας κράξουν? Ή στην καλύτερη περίπτωση θα μας αγνοήσουν. Αν δεν χαθείς για solid 2-3 μέρες δεν νομίζω να ανησυχούν ιδιαίτερα.»
«Όχι να πάμε.»

Πήγαμε.
Πήρανε όλα τα στοιχεία, και φακέλωσαν την υπόθεση σε ένα συρτάρι με άλλες δεκάδες γιαγιάδες και παππούδες που χάνονται τακτικά.
Τουλάχιστον μας αγνόησαν ευγενικά.

Η έρευνα συνεχίστηκε για άλλη μια ώρα. Πως σκατά ανοίγει η γη και εξαφανίζεται κάποιος μέσα στη μέση μιας πόλης? Πρέπει τελικά να είναι πανεύκολο, αυτό εξηγεί και γιατί οι παράνομοι μετανάστες ζουν και εργάζονται για χρόνια πριν τους ανακαλύψει κατά λάθος η επιχείρηση «σκούπα».

Όταν πλέον η κατάσταση έγινε πραγματικά ανησυχητική, μας τηλεφώνησε ένας κύριος τρεις γειτονιές παρακάτω για να μας πληροφορήσει ότι η γιαγιά Μαγκάιβερ ήταν σπίτι του και περίμενε να πάμε να την πάρουμε. Η γιαγιά Μαγκάιβερ (που πιστεύει ότι είναι τέρας μνημονικού) επέμενε ότι επρόκειτο για παρεξήγηση και ότι δεν χάθηκε. Τέλος καλό όλα καλά. Προς το παρόν…

Όταν επέστρεψα στο σπίτι ο Έτερος είχε ήδη πιει τις μπύρες, καθάρισε την ποικιλία και είχε νυστάξει ανεπανόρθωτα. Η δε κουκλάρα ήταν στο τρίτο όνειρο. Τουλάχιστον βρήκαμε τη γιαγιά…