Trash Nation: A Charlie wedding

Μια φορά και ένα καιρό, ήταν μια όμορφη κοπέλα που την έλεγαν Χέλεν. Ήταν Κύπρια της Αγγλίας (δεύτερη γενιά) και έμενε με τους γονείς της στο μαγευτικό και καταπράσινο Wood Green. Η Χέλεν είχε πλούσια μαύρα μαλλιά, όπως στα νιάτα της η γιαγιά της η Ελεγκού, που έμενε στο Cyprus, στον Κόρνο. Ήταν μια νεαρή συνεσταλμένη κοπέλα, μεγαλωμένη με τα ήθη και έθιμα του τόπου της, αν και η οικογένεια της ζούσε στη ξενιτιά. Τα βράδια η Χέλεν, καθόταν στο περβάζι του ανοικτού παραθύρου της, και όταν δεν έκανε ψόφο ονειρευόταν το Κυπριόπουλο (made in UK) που θα ερχόταν να την πάρει.

Τα χρόνια πέρασαν και η Χέλεν γνώρισε τον Τόνυ (Αντωνάκη) ένα άξιο παλικάρι, Κύπριο δεύτερης γενιάς από το Μαζωτό. Ο Τόνυ ήταν fashion designer, ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του που είχε ραφείο στο Soho και ήταν μεγάλο catch στον κόσμο της παροικίας. Ο Τόνυ θαμπώθηκε από τα πλούσια μαλλιά της Χέλεν, του θύμισαν την Κύπρο και την καταγωγή του. Της ζήτησε αμέσως να γίνει γυναίκα του.


Μετά το έξαλλο hen party στο κλασσικό πλέον «Συρτάκι Tavern» στο Oakwood, η Χέλεν ήταν μια απαστράπτουσα νύφη. Προσπάθησε να τηρήσει όσες πιο πολλές παραδόσεις του τόπου της μπορούσε. Ντύθηκε σεμνά στα άσπρα, κράτησε τα στρας στο minimum και έδωσε έμφαση στο μαλλί για να αναδείξει τα μεσογειακά χαρακτηριστικά της που τόσο αγάπησε ο Τόνυ. Το στήθος της φούσκωνε από περηφάνια που μέσα στα 10 εκατομμύρια του Λονδίνου, η Χέλεν βρήκε ένα Κύπριο της παροικίας να την αγαπήσει.


Η Χέλεν πλαισιωνόταν από μισή ντουζίνα πρώτες κουμέρες. Ήταν όλες πρώτες και δεύτερες ξαδέρφες της που σκέφτηκε να τις βάλει κουμέρες για να τις αναδείξει και αυτές στην παροικία και να βρουν και αυτές ένα Τόνυ πάνω στο άσπρο άλογο να τις παντρευτεί. Πιστή στις επιταγές της μόδας, η Χέλεν διάλεξε κάτι απλό και απέριττο για τις κουμέρες της. Ένα σεμνό μαύρο φόρεμα, που η μάνα της αργότερα πρόσθεσε μια φούξια σατέν κορδέλα στη μέση για να αναδείξει τη θηλυκότητα που εκπέμπαν τα κορίτσια με το λυγερό τους ανάστημα. Απλό για να μην της φάνε τη μόστρα και επισκιάσουν το νυφικό και τα κάλλη της πρώτης κυρίας της διοργάνωσης. Στα χέρια, κρατούσαν όλες ένα μικρό μπουκέτο τουλίπες, το χαρακτηριστικό λουλούδι του Κόρνου απ’ όπου κατάγεται η Χέλεν. Στην πιο πάνω φωτογραφία, βλέπουμε τη Χέλεν και τις κουμέρες της στον παραδοσιακό σχηματισμό «είμαστε όλοι έξω στο driveway και περιμένουμε τη limo να έρθει να μας πάρει στην εκκλησία.» Ο λαουτάρης προφανώς βρίσκεται ακόμα μέσα στο σπίτι και δεν φαίνεται στη φωτογραφία.



Με την άφιξη των limo οι κουμέρες στάθηκαν γραμμή και περίμεναν το Νικ, τον πρώτο ξάδερφο της Χέλεν να στρώσει το κόκκινο χαλί μέχρι το ροζ Hummer (!!) που θα έπαιρνε τη Χέλεν στην εκκλησία (κανονισμένο από τις κουμέρες της). Η Χέλεν βασικά ήθελε μια άσπρη άμαξα που να τη σέρνει ένα άσπρο άλογο αλλά ο πατέρας της είπε «Χέλεν μάνα μου, be reasonable, ξέρεις πόσο μακριά εν τo Wood Green που το Camden Town? Πως θα διασχίσουμε ούλλο το Turnpike Lane?». H Χέλεν συνετίστηκε και δέχτηκε το ροζ Hummer. Δέχτηκε μόνο επειδή ήταν τόσο μεγάλο που θα χωρούσε μέσα και το λαουτάρη για να τους παίζει live σε όλη τη διαδρομή, όπως πραγματικά αξίζει σε ένα κυπριακό γάμο παροικίας.




Στην εκκλησία επικρατούσε αναβρασμός. Όλοι οι καλεσμένοι ήταν εκεί και έτοιμοι να δεχτούν το ευτυχισμένο ζευγάρι. Εδώ βλέπουμε τον Andrew (Αντρίκκο), ένα από τους πρώτους κουμπάρους (αδερφό του Τόνυ) να οδηγεί τη Μάιρα (Μαρία) αδερφή της νύφης να πάρει τη θέση της στην εκκλησία. Όπως οι κουμέρες, έτσι και οι κουμπάροι είναι ντυμένοι σεμνά και σοβαρά, χωρίς ίχνος υπερβολής, όπως αρμόζει σε σωστούς Κύπριους της παροικίας. Ο Andrew είναι μαθητευόμενος κομμωτής και ως νέος με φιλοδοξίες θέλει να ανοίξει δικό του hair salon στο Camden Town. Το μανίκι του πέφτει μακρύ από άποψη και όχι διότι είναι ενοικιασμένο.


Και να η απαστράπτουσα νύφη με τον πατέρα της να προχωρεί προς το ιερό για να συναντήσει τον Τόνυ. Ο πατέρας της ζει τη σημαντικότερη στιγμή της ζωής του στην παροικία, παντρεύει την κόρη του στην εκκλησία, παρουσία όλων των φίλων και συγγενών. Υπάρχει κάτι πιο θεϊκό από αυτό? «I love you παπάκη» λέει η Χέλεν. «I love you too, κόρη» της απαντά στοργικά.


Και ιδού το ερωτευμένο ζευγάρι. Ο Τόνυ ντυμένος στα άσπρα σαν πριγκιπόπουλο, με το βαφτιστικό του σταυρουδάκι στο λαιμό, κοιτάζει με λατρεία τη Χέλεν. Θέλει να της ψιθυρίσει ένα δίστιχο που του έμαθε η γιαγιά στην Κύπρο,
«Σήμερα λάμπει ο ουρανός, σήμερα λάμπει η μέρα,
σήμερα στεφανώνεται, αιτός την περιστέρα.»

«Τόνυ, τι εν η peristera?» ρωτά η Χέλεν.
«Pigeon honey, pigeon»


Μια άποψη της εκκλησίας και του… πλήθους των κουμπάρων και κουμέρων. Όλες με τη χαρακτηριστική μαύρη wavy χαίτη των Κυπριοπούλων της παροικίας. Χτενισμένες όλες από τη ξαδέρφη της Χέλεν, Kylie (Κυριακή) που είναι η καλύτερη κομμώτρια του Wood Green. Πράγματι, η Kylie ανέδειξε τις πλούσιες μαύρες μπούκλες των κουμέρων για να είναι ασορτί με αυτές της Χέλεν.


Η είσοδος του ζευγαριού ήταν ομολογουμένως θεαματική και θύμιζε τις ένδοξες βραδιές που πέρασε η νύφη στους γάμους συγγενών στο Μόντε Καπούτο πίσω στην πατρίδα. Δεν φαίνεται στη photo αλλά πίσω τους ήταν βιολιστής που έπαιζε με ηλεκτρικό βιολί το «Ποιος πληρώνει το βαρκάρη» (του Μαρκόπουλου. Επίσης πετυχημένη παλιά διαφήμιση της ΚΕΟ στην Πέτρα του Ρωμιού) και ξεσήκωνε τους καλεσμένους. Ο βιολιστής ακολούθως έπαιξε πολλά γνωστά παραδοσιακά hits στο βιολί δέχτηκε τα tips των καλεσμένων (του έβαζαν λίρες στις τσέπες του σακακιού του), και μοίρασε καρτούλες με το όνομα και το τηλέφωνο του διότι «γάμος χωρίς βιολί δεν γίνεται».


Ακολούθησε ξέφρενο γλέντι με τους κουμπάρους και κουμέρες να σέρνουν το χορό. Χόρεψαν αμέτρητους αντικριστούς, καρτσιλαμάδες (κόξα και μαντηλούδι), 3-4 συρτούς, σούζα, την κούζα, την τατσιά και το δρεπάνι. Να θυμίσω ότι ο κυπριακός ζεϊμπέκικος, είναι εύθυμος και ένας τρόπος να δείξουν τη δεξιοτεχνία τους οι άντρες. Ξεχάστε την Ευδοκία και τα ναυτάκια. Όταν έφυγαν οι γονείς των Charlies από την Κύπρο τη δεκαετία του 60’ και 70’, οι πίστες δεν ήταν της μόδας και οι Κύπριοι της παροικίας δεν προσπαθούν να αντιγράψουν το Ρέμο ή άλλο Έλληνα τραγουδιστή. Οι παροικία χορεύει ΜΟΝΟ κυπριακούς παραδοσιακούς χορούς… και τραπεζώνεται παραδοσιακά…. Όπα!


Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!