Μερικά συμπεράσματα

«Οι γενιές της Σιωπής» μας διδάσκουν ορισμένα πράγματα:

- Η Κύπρος ήταν μια χώρα με πάμφτωχο πληθυσμό. Αν δεν πεινούσες, ήσουν εξαιρετικά θρήσκος (just to be on the safe side).

- Όλοι δούλευαν όλη μέρα και όλη νύχτα και πάλι ήταν φτωχοί και πεινασμένοι.

- Δεν υπήρχε ιατρική περίθαλψη. Ο κόσμος επιζούσε από σύμπτωση.

- Αν ήσουν λίγο τρελός, ή λίγο φτανός, ή λίγο αγαθός, ή ήσουν άρρωστος, ή κακότυχος, ή κάπως alternative, οι συγγενείς σου πρώτοι και καλύτεροι σε απέφευγαν και με την πρώτη ευκαιρία άρπαζαν την περιουσία σου και την οικειοποιούνταν. Ο θάνατος σου η ζωή μου. Ήταν να μην σου τύχει τίποτε. Έπεφταν όλοι όπως τα κοράκια να σε φάνε.

- Ο κόσμος δεν είχε τίποτε καλύτερο να κάνει από το να θυμάται παλιές βεντέτες, παλιούς καυγάδες και παρεξηγήσεις και να κρατά κακία για ψύλλου πήδημα.

- Όποιος ήταν λογικός και αγαπητός και τέλος πάντων ευχάριστος χαρακτήρας ήταν καταδικασμένος να πεθάνει πρόωρα.

- Σταθερή αξία: Οι πεθερές υπάρχουν για να είναι αντιπαθητικές.

- Οι γυναίκες υπήρχαν για να μαγειρεύουν, να γεννούν γιους και να ράβουν προικιά.

- Αν έκανες sex πριν το γάμο τέλειωνε η ζωή σου.

- Αν έκανες sex μετά το γάμο ήταν θαύμα (δεδομένου ότι δούλευαν όλοι από το πρωί μέχρι το βράδυ).

- Στις λίγες στιγμές του «θαύματος» όμως, η ύπαιθρος ήταν ιδανική.

- Όλοι αγνοούσαν τι συνέβαινε έξω από το χωριό τους και δεν τους ενδιέφερε να μάθουν για πολιτικές ή άλλου είδους εξελίξεις.

Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα πιο πάνω, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο κ. Γιάγκος Μικελλίδης κάθε εβδομάδα γράφει για την αδιαφορία και έλλειψη αξιών που υποτίθεται ότι υπάρχει, για την αγαμία και ασεξουαλικότητα των Κυπρίων, για την καταπίεση και ψυχολογική βία που ασκείται. Σε σύγκριση με τους προγόνους μας, ζούμε μια απίστευτη dolce vita που ελπίζω να μην τελειώσει ποτέ. Ποιος παλιός καλός καιρός ολάν????



Και τέλος...

- Αν είσαι κοπέλα και έχεις για πατέρα τον Σταυρινίδη, την έβαψες. Αν δεν παίζει τον πορνόγερο, μέθυσο, πάτρονο, ύποπτο χαρακτήρα κτλ. ο Σταυρινίδης δεν παίζει. Respect.